Το ισχύον Σύνταγμά μας (άρθρο 51 παρ. 2) λέει: «Οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος». Τα παλαιότερα Συντάγματα είχαν και μια διευκρινιστική προσθήκη που έλεγε «…και ουχί μόνον την εκλογικήν περιφέρειαν από της οποίας εκλέγονται». Σα να έγινε μια αναθεώρηση, με την απάλειψη του δεύτερου μισού της διάταξης, προκειμένου το ευσύνοπτο, σαφές και απέριττο της διάταξης να γίνει πλέον ουσία και ιερή εντολή, όμοια με τον στίχο του εθνικού μας βάρδου, που λέει:
«Έλληνες ό,τ’ είστε μην ξεχνάτε,
δεν είστε από τα χέρια σας, μονάχα, όχι.
Χρωστάτε, και σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα ’ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι και οι νεκροί.»
Κωστής Παλαμάς
«Η λειτουργία δεν τελείωσε»
Έτσι, για τη δική μου νομική παιδεία, πολιτική παραδοχή και κοσμοαντίληψη μ’ έναν λόγο, έθνος και εθνική μας ταυτότητα σημαίνει όρος και λόγος ύπαρξης ή έστω προστιθέμενη αξία για την ποιότητα και πληρότητά της. Και στην κατά το Σύνταγμα αντιπροσωπευτική μου αρμοδιότητα ως βουλευτού – και υπήρξα επί 33 συναπτά έτη – είχα τάξει στον εαυτό μου την ευθύνη για το παρελθόν και το μέλλον αυτού του έθνους. Δηλαδή, αν ο μη γένοιτο ευρίσκετο σε θέση ή είχε τη θέληση μια γενιά με μια αυτοκτονική ομοφωνία απόφασης για την ακύρωση ή εξαφάνιση παντός ελληνικού (έθνους, λαού, κράτους, γλώσσας, τέχνης κ.ο.κ.) θα είχε το δικαίωμα να το πράξει; Ασφαλώς όχι.
Η γραφή μου εδώ δεν είναι ουδέτερη, δήθεν «αντικειμενική» ή απρόσωπη. Κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον αφύσικο ή υποκριτικό. Γράφω ως Έλληνας, μαχόμενος, αμυνόμενος. Ρίψασπις δεν γίνομαι. Ούτε συνήγορος ξένης υποθέσεως. Βγάζω κραυγή αγωνίας. Να σώσουμε τα ιερά και τα όσια. Από εκείνους που ενώ είναι λύκοι, φορούν προβειές, πέφτουν στο κοπάδι μας και δαγκώνουν. Και κρίνουν σαν άχρηστο και ζημιογόνο πάν ό,τι αγαπήσαμε. Και λατρέψαμε. Έθνος, πατρίδα, ιστορία, παραδόσεις, ήρωές μας, προγόνους μας, πατέρες μας, ιδεώδη, αξίες, θυσίες και εικονίσματα. Τον «μύθο» μας, μ’ έναν λόγο.
Δεν είναι ανεκτή πλέον η NEWSPEAK (του Τζορτζ Όργουελ). Αυτήν θέλω να κοντράρω. Τη μόδα του παιχνιδιού με την ορολογία. Την τελευταία δεκαετία υποφέρουμε από «μεταρρυθμισιομανία», “reformania”! Τη λέξη μεταρρυθμίσεις, μαζί με πολλές άλλες γνωστές και «ευφημιστικές», την επέβαλαν οι δανειστές, οι «ύπατοι αρμοστές». Που είναι και πάλι δυστυχείς γιατί οι Έλληνες δεν έχουν μακριές γενειάδες για να τους τις κόψουν, όπως έκανε ο Μ. Πέτρος της Ρωσίας (1698), ούτε φορούν φέσια για να τους τα απαγορεύσουν, όπως έκανε ο Κεμάλ στους Τούρκους (1925). Η σοφία και το φιλελεύθερο πνεύμα των Ελλήνων (του 19ου αιώνα) δεν όρισε «μεταρρυθμιστή» που θα καταργούσε τη «φουστανέλα» και θα επέβαλε τα «φράγκικα». Το άφησε στη μόδα!
Δεν πρέπει να μιλάμε ελληνικά. Ούτε να σκεφτόμαστε έτσι, παρά μόνον GREEKLISH. Φθάσαμε στο σημείο να επικρατεί η άποψη που λέει: «ό,τι είναι καλό για τους δανειστές, είναι καλό για την Ελλάδα»! Ούτε η Βαυαροκρατία έτσι. Εκείνοι εδίωξαν τους επαναστάτες-ελευθερωτές της πατρίδας, ως αναχρονιστές, απροσάρμοστους και απείθαρχους στο πνεύμα των «μεταρρυθμίσεων». Μήπως θα πρέπει να σκεφθούμε τη σχέση τής «μεταρρυθμισιομανίας» προς μία υπόρρητη διαδικασία απεθνικοποίησης; Στην οποία μας υποβάλλουν οι εταίροι-δανειστές μας υποδορίως, μαζί με τις «δόσεις» των ανανεούμενων και ατερμόνως αυξανομένων δανείων;
Πολύς λόγος γίνεται για οικουμενική κυβέρνηση και για ένα πνεύμα συναίνεσης και εθνικής ενότητας και ομοψυχίας. Δύσκολα μπορεί κανείς να αντιλέξει προς αυτή την «αγαπητική», όπως λένε οι ιεροκήρυκες, και «ειρηνοποιό» άποψη. Άλλο εάν οσάκις κατά τη διαδρομή τής ιστορίας αυτή η άποψη εκυριάρχησε στην πολιτική αγορά έμοιαζε σαν πρελούδιο διχασμού μάλλον, παρά σαν συμφιλιωτική πορεία προς Εμμαούς. Με άλλα λόγια, εάν η «οικουμενική» αποσκοπεί στην εμπέδωση της υποταγής μας προς τους δανειστές, για περισσότερη «λιτότητα», ύφεση και φτώχεια, λέμε απλά και ψυχρά, ερρέτω η ομοφωνία! Γίνεται όμως η ίδια άποψη και γόνιμη και εθνωφελής αν συνοδευθεί με έναν όρο: Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας προκειμένου να οργανώσουμε την άμυνά μας πρό του κοινού κινδύνου. Σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα. Γι’ αυτά γράφω. Ίδωμεν.
Υ.Γ. Το παρόν πόνημα αποτελεί διευρυμένη απόδοση μιας διαλέξεώς μου που έδωσα στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο-Σχολή Γονέων Πιερίας, στην Κατερίνη, στις 7 Δεκεμβρίου 2015. Συνδιαλέκτης μου στο ίδιο θέμα ήταν και ο Γιάννης Πανούσης, εγνωσμένης αξίας καθηγητής πανεπιστημίου και πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης. Λαμπρός και φιλόξενος ο Κωνσταντίνος Κορομπίλης, Πρόεδρος της Σχολής Γονέων του Ανοιχτού Πανεπιστημίου και οι συνδιοργανωτές της εκδήλωσης (Πολιτιστικός Οργανισμός Κατερίνης και Περιφερειακή Ενότητα Πιερίας). Ευχαριστίες προς όλους.–
Ολόκληρο το ηλεκτρονικό βιβλίο μπορείτε να το διαβάσετε ή κατεβάσετε στον υπολογιστή σας από εδώ.
Β.Γ.Π.
7.Ι.2016
Loading ...