Search
Monday 1 August 2016
  • :
  • :

Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) και άλλες νόσοι

ΠΑΙΔΙΑ
Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) – Attention Deficit/Hyperactivity Disorder (ADHD) -, είναι μια κατάσταση του εγκεφάλου που επηρεάζει την ικανότητα ενός ατόμου να δώσει εύκολα προσοχή σε κάτι. Παρουσιάζεται πιο συχνά σε παιδιά σχολικής ηλικίας. Ουσιαστικά πρόκειται για μια χρόνια διαταραχή, που επηρεάζει ένα άτομο σε όλη του τη ζωή. Η τρέχουσα έρευνα υποστηρίζει την ιδέα δύο διακριτών χαρακτηριστικών της ΔΕΠΥ, την απροσεξία ή και υπερκινητικότητα-παρορμητικότητα.

O John J. Ratey, αναπληρωτής κλινικός καθηγητής της ψυχιατρικής στο Harvard Medical School, αναφέρει στο βιβλίο του με τίτλο «Spark: The Revolutionary New Science of Exercise and the Brain» ότι, «η μνήμη εργασίας είναι η ραχοκοκαλιά όλων των εκτελεστικών λειτουργιών, και μια αποτυχία στη μνήμη εργασίας, εξηγεί γιατί οι άνθρωποι με ΔΕΠΥ δεν είναι καλοί στο να κρατάνε την αίσθηση του χρόνου. Ως εκ τούτου είναι επιρρεπής στην αναβλητικότητα».

Η ανωτέρω είναι μια απλή περίπτωση καθώς την ίδια στιγμή, ο γνωστός Έλληνας ψυχίατρος, Ματθαίος Γιωσαφάτ, στο έργο του με τίτλο «Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί» αναφέρει ότι «μερικά παιδιά που δεν παίρνουν τίποτε, δε δίνουν και τίποτε. Είναι αυτά που όταν τους ζητάμε “δώσε μου και εμένα λίγο”, απαντούν “όχι”, γιατί και εκείνα δεν έχουν πάρει τίποτα. Κατά συνέπεια ότι μπορούν να αρπάξουν, το αρπάζουν. Αυτή είναι και η αρχή του καπιταλισμού. Ο καπιταλιστής παίρνει, μαζεύει όσα μπορεί παραπάνω για τον εαυτό του – και δεν το κάνει βέβαια από ανάγκη προστασίας. Όπως είναι γνωστό οι πιο αδίστακτοι καπιταλιστές είναι οι πλουσιότεροι. Οι ίδιοι που έφεραν και τον κόσμο σε αυτή την κρίση: τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, οι τραπεζίτες, οι έμποροι πετρελαίων κ.α.. Όλοι αυτοί δημιούργησαν την κρίση και κατά καιρούς δημιουργούν τέτοιες, ενώ έχουν πάρα πολλά χρήματα. Αλλά ωθούνται από την ανάγκη να έχουν παραπάνω και να τα κρατήσουν».

Συνεχίζοντας μας λέει ότι, «υπάρχουν βέβαια και άλλα συστήματα όπως ο σοσιαλισμός, που υποστηρίζει ότι είναι ανάγκη να παίρνει και ο άλλος, ο φτωχός. Να στερούμεθα εμείς κάτι και να φροντίζουμε τους αδύναμους· όχι από αγάπη, αλλά από μια ταυτοποίηση με ένα στερημένο βρέφος. Τον σοσιαλισμό τον δημιούργησαν άνθρωποι λίγο στερημένοι, που ήθελαν για τον εαυτό τους πράγματα στο παρελθόν σαν παιδιά, και θεωρούν ότι η κοινωνία, σαν μητέρα, πρέπει να βοηθάει τους φτωχούς».

Όσον αφορά στη δεοντολογία, σύμφωνα με τον D. McNaughton, τα τρία γνωρίσματα που τη χαρακτηρίζουν είναι οι περιοριστικές προστακτικές, οι σχέσεις καθήκοντος και η επιλογή παραίτησης από τις υπέρ του δέοντος υποχρεώσεις. Οι κανόνες του McNaughton, μας λένε πότε κανείς δεν έχει ευθύνη για τις πράξεις του, όταν κάνει εγκλήματα, που σημαίνει ότι πρέπει να είναι αρκετά βλαμμένος, σχιζοφρενής κ.λπ.. Οι κανόνες έτσι όπως διατυπώνονται στην υπόθεση McNaughton – ο Daniel McNaughton είχε κατηγορηθεί για τη δολοφονία του Edward Drummond, τον οποίο είχε κατά λάθος σκοτώσει μπερδεύοντας τον με τον τότε Βρετανό πρωθυπουργό Robert Peel – του 1843 έγιναν ένα πρότυπο τεστ για την ποινική ευθύνη, σε εθιμικό δίκαιο, ψυχικά διαταραγμένων κατηγορουμένων, με κάποιες μικρές προσαρμογές από τότε.

Το σύγχρονο πολιτικό σύστημα, περισσότερο ίσως σήμερα από ποτέ, χαρακτηρίζεται από ανθρώπους με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, σπάνιες οι εξαιρέσεις και αυτές απλά για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα. Παρατηρούμε, στη χώρα μας αλλά και παντού γενικότερα, ψυχικά διαταραγμένοι άνθρωποι – από βλαμμένους, νευρωτικούς έως και ψυχωτικούς ή και σχιζοφρενείς – να καθορίζουν τις τύχες και το μέλλον εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων άλλων συνανθρώπων τους. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, είτε έχουν εκλεγεί δημοκρατικά είτε συνεχίζουν, χωρίς να υπόκεινται σε κάποιες συνέπειες εξαιτίας των πράξεων τους, να κατέχουν μεγάλες επιχειρήσεις, αξιώματα και τέλος να διοικούν επιχειρήσεις και οργανισμούς, γεγονός που υποδηλώνει άλλοτε την ψυχική διαταραχή και άλλοτε την ανοχή μιας κοινωνίας ολόκληρης.

Όπως είπε ο Φρόυντ, αυτός είναι ο καταναγκασμός της επανάληψης. Υπάρχει μια κασέτα μέσα μας που λέει ότι πρέπει να το επαναλάβουμε, για πολλούς λόγους, ενίοτε αυτοκαταστροφικά. Άλλοτε επαναλαμβάνουμε κάτι για να μάθουμε να το κυριαρχούμε. Πόσες χαμένες ψυχές και κρυμμένα τραύματα άραγε ακόμα…; Τη δεκαετία του 1980 η Λίνα Νικολακοπούλου γράφει, ο Σταμάτης Κραουνάκης συνθέτει και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη ερμηνεύει, «η σωτηρία της ψυχής, είναι πολύ μεγάλο πράγμα σαν ταξιδάκι αναψυχής μ’ ένα κρυμμένο τραύμα».

Καλή ακρόαση…

Φωτογραφία: grizosgatos.blogspot.com

Γιάννης Κίτσος

Γιάννης Κίτσος

Σύμβουλος Επιχειρηματικού Σχεδιασμού


Βιογραφικό…




Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *