Πολλοί στην χώρα μας αναρωτιόνται έντονα γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και γιατί μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας αδυνατούμε να πάμε παραπέρα. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν στη μετριότητα. Η μετριότητα στην χώρα μας και γενικότερα στην Ευρώπη βρίσκεται παντού!! Κυριαρχεί!! Στο Ελληνικό ή Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, στα Ελληνικά ή Ευρωπαϊκά κόμματα, στις επιχειρήσεις και οργανισμούς, στα σχολεία και πανεπιστήμια, στα όνειρα μας, στην οικογένεια μας. Πανταχού παρούσα!!
Κατά συνέπεια οι άνθρωποι βλέπουν πολιτικούς και διασημότητες στην τηλεόραση, στις εφημερίδες και στα γυαλιστερά περιοδικά… Τι βλέπουν; «Είμαι ακριβώς σαν κι αυτούς», λένε. «Είμαι ξεχωριστός. Είμαι διαφορετικός. Μπορώ να είμαι ο καθένας από αυτούς». «Γιατί να μπορεί να γίνει βασικό στέλεχος κόμματος, βουλευτής, Υπουργός ή ακόμη και Πρωθυπουργός τα Χ ή τα Ψ αποδεδειγμένα παραδείγματα μετριότητας και να μην μπορώ να γίνω και εγώ»;
«Η διαδικασία είναι απλή…. Αρχικά θα γίνω μέλος ενός κόμματος… Για να πετύχω στο κόμμα θα πρέπει να παραμερίσω τις σπουδές μου και γενικότερη μόρφωση… Δεν πειράζει, γιατί το κόμμα θα με βοηθήσει να περνάω εύκολα τα μαθήματα μου… Θα με στηρίξει και στη μεταπτυχιακή μου εκπαίδευση… Στην τελική γιατί να σπουδάσω…;;; Ας βγάλω ένα ΙΕΚ το πολύ ή ας μην κάνω και τίποτα… Δεν χρειάζεται να μορφωθώ για να έχω άποψη, αρκεί να κατέχω την προπαγάνδα του κόμματος… Το σημαντικότερο όμως είναι ότι θα με φροντίσει, χωρίς να χρειαστεί να αναζητήσω εργασία ή να εργαστώ σοβαρά στη ζωή μου, να φτιάξω ένα ασυναγώνιστο βιογραφικό… Ούτως ή άλλως στην Ελλάδα, ότι δηλώσεις είσαι… Το κόμμα θα φροντίσει να κάνω και ένα καλό γάμο ή να καλύψει τις ατασθαλίες μου αν και όταν χρειαστεί γιατί όπως λέγεται «το «χρήμα» ή το κληρονομείς, ή το παντρεύεσαι ή το κλέβεις»… Εύκολο… Θα είμαι τακτικός, συνεπής, δυναμικός σε κάθε μας συνάντηση… Θα προωθώ τα συμφέροντα και προπαγάνδα του κόμματος… Θα συμμετέχω σε όλες τις συγκεντρώσεις, θα ενεργοποιώ καινούριους ψηφοφόρους γιατί ο έλληνας πολιτικός δεν ενδιαφέρεται για το ποιά είναι η πραγματική δυνατότητα του ανθρώπου. Ενδιαφέρεται για το ότι ο άνθρωπος γίνεται μέρος της προσπάθειας του να ανέβει στην εξουσία. Επενδύει σε κάθε παιδί, νέο, ή ηλικιωμένο επειδή είναι πιθανός φίλος ή εχθρός. Είναι καλό να αρχίσει να συγκεντρώνει ψήφους όσο το δυνατό νωρίτερα».
Όσο και εάν θέλουμε να προβάλουμε την δημοκρατία και τον φιλελευθερισμό στην σύγχρονη Ευρώπη, δυστυχώς ακόμα επικρατούν τα φέουδα. Απόδειξη αυτού είναι, στα πρόσφατα δημοσιεύματα που διαβάζουμε, ότι «έρευνα της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας δείχνει ότι οι πλουσιότερες φλωρεντινές οικογένειες παραμένουν στην κορυφή της κοινωνικοοικονομικής πυραμίδας της Τοσκάνης και ολόκληρης της Ιταλίας επί 600 και πλέον χρόνια. Και άλλη έρευνα του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) δείχνει ότι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες δεν περνάνε μόνο ο πλούτος και τα εισοδήματα από γενιά σε γενιά αιώνες τώρα αλλά ακόμη και οι εδαφικές κατακτήσεις κληροδοτούνται στους κατιόντες». Το ίδιο λίγο – πολύ συμβαίνει και στη χώρα μας. Οι ΗΠΑ φαινομενικά και μόνο κατέχουν ένα φιλελεύθερο προβάδισμα, αλλά αυτό έγκειται περισσότερο στο γεγονός ότι η ιστορία τους δεν είναι τόσο μακρά όσο η Ευρωπαϊκή και λιγότερο στην πράξη.
Από την άλλη στο Ελληνικό Σύνταγμα δεν προβλέπεται καν το αυτονόητο, δηλαδή, να μην δίνεται δικαίωμα επανεκλογής σε εκείνους που απέτυχαν να κυβερνήσουν. Τα τελευταία 8 έτη – δυστυχώς όχι μόνο – παρατηρούμε τις Ελληνικές κυβερνήσεις να αποτυγχάνουν η μια μετά την άλλη και παρόλα αυτά να εναλλάσσονται, με κάποιες μικρές παραλλαγές, στην εξουσία τα ίδια πρόσωπα και κόμματα. Επικρατεί ο νεποτισμός της αποτυχίας και μετριότητας σε όλο του μεγαλείο. Επιστέγασμα της αποτυχίας και μετριότητας είναι ότι φτάσαμε στο σημείο να ακούμε από το στόμα συμπολιτών μας την πιο εγκληματική δικαιολογία σα φράση: «δε θα ψηφίσω τον καλύτερο, αφού δεν υπάρχει, αλλά εκείνον που θα κάνει το μικρότερο κακό στη χώρα»!!!! Ακούστε, Ακούστε!!! Στην σύγχρονη Ελλάδα η έννοια της άφεσης αμαρτιών έχει κυριαρχήσει έναντι εκείνης της αριστείας!!!
Τέλος, στην σύγχρονη Ελλάδα δεν υφίσταται η έννοια της οικουμενικότητας. Εύκολα μπορεί να το διακρίνει κανείς αυτό, από την γλώσσα, τη νοοτροπία, την κουλτούρα, τη σκέψη μέχρι και την απλή συμπεριφορά και καθημερινότητα των Ελλήνων. Εξίσου καταστροφικό είναι ότι δεν υπάρχει σύνδεση του κέντρου με την περιφέρεια. Ο Έλληνας που αποφασίζει να φύγει από τη χώρα του για να πάει να μεγαλουργήσει στο εξωτερικό αυτόματα αποσυνδέεται από αυτή, κόβεται, με την κακή έννοια, ο ομφάλιος λώρος.
Ο Τέρι Ίγκλετον –επιφανής Βρετανός διανοούμενος-, στο πρόσφατο έργο του με τίτλο «Το Νόημα της Ζωής» αναφέρει ότι «”ευδαιμονία”, ο όρος που χρησιμοποιεί ο Αριστοτέλης, είναι αυτό που θα αποκαλούσαμε κατάσταση της ψυχής, που για αυτόν δε σημαίνει απλώς μια εσωτερική συνθήκη ύπαρξης, αλλά μια προδιάθεση να συμπεριφερόμαστε με συγκεκριμένους τρόπους. Όπως σχολίασε κάποτε ο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, η καλύτερη εικόνα της ψυχής είναι το σώμα. Αν θες να παρατηρήσεις το πνεύμα κάποιου, παρατήρησε τι κάνει. Η αριστοτελική ευδαιμονία επιτυγχάνεται μέσω της αρετής, και η αρετή είναι, πρώτα και κύρια, κοινωνική πρακτική παρά νοητική στάση. Η ευδαιμονία είναι μέρος ενός πρακτικού τρόπου ζωής, όχι κάποια προσωπική εσωτερική ευχαρίστηση».
Από το 1954, στο έργο του με τίτλο «Η Μοίρα της Σύγχρονης Ελλάδας», ο Κώστας Αξελός – παγκόσμια γνωστός Έλληνας στοχαστής και φιλόσοφος – αναφέρει ότι «οι Νεοέλληνες συλλογίζονται αλλά δεν σκέφτονται, μιλούν πολύ και δεν έχουν συντεταγμένη γλώσσα, ρωτούν και απαντούν, αλλά χωρίς καμία συνέχεια. Βαδίζουν πάνω σε ένα δρόμο αλλά δεν πορεύονται. Θα ακολουθήσουν ποτέ τη σχολή της σκέψης και, ξεπερνώντας τη σκέψη της σχολής, θα αποκτήσουν επίσης και μνήμη; Στην Ελλάδα, οι μεγάλες μορφές, οι εκπαιδευτές και τα «παραδείγματα» δεν προσφέρονται σε όσους αναζητούν προσανατολισμό. Η φωνή των ποιητών είναι η μόνη που αξίζει να ακούγεται».
Θα κλείσω λοιπόν και εγώ με τη φωνή ενός μεγάλου Έλληνα νομπελίστα ποιητή, του Γιώργου Σεφέρη, και με ένα απόσπασμα από το ποίημα «Τελευταίος Σταθμός»:
[…] Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ’ ανοιχτές πληγές απ’ το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας∙ «Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε στα σκοτεινά προχωρούμε…»
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσουν.
Loading ...