Τίτλος: Γεννημένοι να αγαπάμε – Στοχασμοί για την αγάπη
Συγγραφέας: Leo Buscaglia
Εκδόσεις: Λιβάνη, 2009
ISBN: 978-960-14-2128-5
Αρ. σελίδων: 392
«H μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή είναι να μάθεις ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι.
Η αγάπη είναι ζωή. Αν χάσεις την αγάπη, είναι σαν να χάνεις τη ζωή.
Όταν πρόκειται να δώσουμε αγάπη, οι ευκαιρίες είναι απεριόριστες και όλοι είμαστε χαρισματικοί», μας υπενθυμίζει εμφατικά ο συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια.
Ο Λέο Μπουσκάλια [1924 – 1998], υπήρξε επίκουρος καθηγητής της κοινωνικής παιδαγωγικής και ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας. Ιταλικής καταγωγής, αλλά γέννημα και θρέμμα της Καλιφόρνιας. Ήταν γνωστός σε εκατομμύρια ακροατές και θεατές του σε όλη την Αμερική που τον παρακολουθούσαν σε αίθουσες διαλέξεων και τηλεοπτικές εκπομπές. Μέσα από τα μαθήματα διδασκαλίας του ανάπτυξε ένα ειδικό σεμινάριο πάνω στην αγάπη και μέσω αυτής στην αλλαγή της καθημερινής μας συμπεριφοράς. Κατά τη διατύπωσή του “η αγάπη δεν είναι δρόμος, είναι συμμετοχή και μοιρασιά. Το να ζεις με τη φιλοσοφία της αγάπης είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής”. Τα πιο γνωστά βιβλία του είναι: “Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις”, “Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο”, “Η αγάπη”, “Ο δρόμος του Ταύρου”, “Η πτώση του φύλλου που το έλεγαν Φρόυντ”. Πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1998 στα 74 χρόνια του.
Το μήνυμα του Μπουσκάλια είναι ότι υπάρχει κάτι με το οποίο συμφωνούν όλοι οι άνθρωποι της γης: ποτέ δεν είμαστε τόσο χαρούμενοι, δημιουργικοί και παραγωγικοί όσο όταν έχουμε αγάπη στη ζωή μας. Χωρίς αυτή, η ζωή μας είναι άδεια και δίχως νόημα. Αν και είμαστε γεννημένοι για αγάπη, πολλοί από εμάς δεν το συνειδητοποιούμε παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά.
Το να έχουμε τη δυνατότητα για αγάπη είναι πολύ διαφορετικό από το να έχουμε την ικανότητα να αγαπάμε. Η αγάπη μαθαίνεται και πρέπει να σπουδάζεται και να ασκείται διαρκώς.
Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο σε όσους λαχταρούν να βιώσουν ό,τι καλύτερο προσφέρει η ζωή και είναι αποφασισμένοι να ζήσουν, να αναπτύξουν και να μοιραστούν τη δυνατότητα που έχουμε όλοι να αγαπάμε.
Στο Γεννημένοι να Αγαπάμε ο Μπουσκάλια μάς εξηγεί ότι το να αγαπάμε είναι μια επιλογή που αποτελεί εναλλακτική λύση στην απογοήτευση, τη μοναξιά και το φόβο αλλά και στην οικονομική κρίση, που σήμερα τόσο έντονα βιώνουμε. Μας ενθαρρύνει να σκεφτούμε, να νιώσουμε και να προχωρήσουμε σε πράξεις που θα κάνουν την αγάπη να ανθίσει. Η προσέγγισή του είναι ζωτικής σημασίας, είτε πρόκειται για ερωτική αγάπη είτε για αγάπη μεταξύ συγγενών, φίλων ή απλών γνωστών.
Αυτό που μας προτείνει είναι κάτι περισσότερο από ένας τρόπος αγάπης – είναι ένας τρόπος ζωής. Το βιβλίο δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία να προβληματιστεί πάνω σε μια σειρά από αυτοτελείς και σημαντικές σκέψεις γύρω από την αγάπη. Ως τέτοιο, μπορεί να διαβαστεί από την αρχή ως το τέλος ή η κάθε σκέψη να μελετηθεί ξεχωριστά.
Επίσης σε όλα τα κεφάλαια του βιβλίου ο συγγραφέας παραθέτει σκέψεις μεγάλων διανοητών της ανθρωπότητας που μέσα από το πέρασμα των αιώνων και την εμπειρία της ζωής καταδεικνύουν το ίδιο αξίωμα:
Η αγάπη, ενώ είναι εγγεγραμμένη στο γενετικό μας κώδικα, πρέπει να διεγείρεται, να σπουδάζεται, να διδάσκεται και να εφαρμόζεται για να έχει πραγματικό νόημα.
Σταχυολογώντας κάποιους στοχασμούς για την αγάπη που μου άρεσαν από το βιβλίο του Μπουσκάλια στέκομαι στον συγγραφέα Dale Carnegie, ο οποίος τονίζει:
Όταν ενδιαφέρεσαι για τους άλλους μπορείς να αποκτήσεις μέσα σε δύο μήνες περισσότερους φίλους απ’ όσους μπορείς να αποκτήσεις σε δύο χρόνια αν προσπαθείς να κάνεις τους άλλους να ενδιαφερθούν για σένα.
Ο Αμερικανός πάστορας Jesse Jackson γράφει:
Η μόνη δικαιολογία για να κοιτάζουμε τον άλλο αφ’ υψηλού είναι όταν σκύβουμε για να τον σηκώσουμε.
Κλείνοντας, παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια, για να δείτε με πόσο απλό και γλαφυρό ύφος ο συγγραφέας περνάει στον αναγνώστη το μήνυμά του:
«Η αγάπη δεν κρατάει λογαριασμό: Το να μοιράζεσαι στην αγάπη δεν σημαίνει να κρατάς λογαριασμό για το ποιος κάνει τι ή ποιος κάνει τα περισσότερα. Θα υπάρξουν φορές που θα πρέπει να δώσουμε περισσότερα απ’ όσα θα πάρουμε κι άλλες που θα πάρουμε περισσότερα απ’ όσα θα είμαστε σε θέση να δώσουμε. Δε νοείται να κρατάμε λογαριασμό σε μια αμοιβαία υποστηρικτική σχέση. Αληθινή αγάπη είναι να θέλεις να δίνεις στον άλλο χωρίς να σκέφτεσαι ποιος ωφελείται περισσότερο. Η ιδέα ότι η αγάπη είναι ένα είδος «δούναι και λαβείν» μαρτυρά, στην καλύτερη περίπτωση, μια ανωριμότητα που πρέπει να ξεπεραστεί και, στη χειρότερη, μια διαστροφή της αγάπης, που κάνει δυο πλάσματα να δίνουν μάχη καθημερινά για το ποιος θα έχει τον έλεγχο.
Απ’ όλα τα παιχνίδια που παίζουν οι εραστές, αυτό μπορεί να αποδειχτεί το πιο επικίνδυνο. Όταν οι παίκτες είναι αρκετά ώριμοι για να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να κρατάνε τεφτέρι, ο αγώνας παίρνει τέλος. Και η αγάπη καταγράφει άλλη μια νίκη.
Η αγάπη θα γινόταν απλούστερη αν η πραγματικότητα συμφωνούσε με τις αντιλήψεις μας κι αν ό,τι πιστεύαμε ίσχυε. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Βλέπουμε αυτό που είμαστε προετοιμασμένοι να δούμε και πιστεύουμε αυτό που θέλουμε να πιστέψουμε. Με την ευρεία έννοια, είμαστε αιχμάλωτοι αυτού που ήδη είμαστε.
Κατανόηση στην αγάπη σημαίνει αποδέσμευση από προσδοκίες και αντιλήψεις, ώστε να αναδειχθεί η όποια αλήθεια. Σημαίνει απαλλαγή από στερεότυπα και προκαταλήψεις και άνοιγμα σε νέες εμπειρίες.
Όταν λέμε ότι δεν αγαπάμε κάτι ή κάποιον, συνήθως εννοούμε ότι δεν μπορούμε να το ή τον δούμε καθαρά. Η καλύτερη κατανόηση είναι αργή διαδικασία, που απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή, αλλά η ανταμοιβή είναι πολύ μεγάλη. Ίσως ανακαλύψουμε ότι, αν και μπορεί να είναι οδυνηρό το να μάθουμε καινούργια πράγματα και να αλλάξουμε παλιές πεποιθήσεις, είναι πολύ πιο οδυνηρό μακροπρόθεσμα – και κοστίζει περισσότερο – το να παραμείνουμε στάσιμοι και αδιάφοροι.
Η αγάπη προσφέρεται πάντα σαν δώρο – ελεύθερα, πρόθυμα και χωρίς προσδοκίες. Προσφέρεται ακόμα κι όταν δεν αναγνωρίζεται ή εκτιμάται. Δεν αγαπάμε για να αγαπηθούμε, αγαπάμε για να αγαπάμε.»
Λόγια όμορφα, βιωματικά, απλά, που δύσκολα μπορεί να τα αμφισβητήσει κανείς αλλά συχνά δύσκολο και να τα εφαρμόσει. Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι επιθυμούν τα πλούτη, δηλαδή το χρήμα, ενώ η ανθρώπινη φύση χρειάζεται την πληρότητα, δηλαδή την αγάπη.
Στάθης Παπαγιαννίδης
Ο Στάθης Παπαγιαννίδης γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη, μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε στην Πάτρα, μετεκπαιδεύτηκε στο Λονδίνο και τώρα ζει στο Λαύριο.
Δεν πίστεψε στο τρένο της Πληροφορικής (βλ. Βοηθήστε τους Κομπιουτεράδες, εκδ. Θέμα 1992), ούτε στο θαύμα του εκσυγχρονισμού και του ευρώ (βλ. το Αλφαβητάρι του Εκσυγχρονισμένου, εκδ. Δίαυλος 2001).
Αντίθετα, πιστεύει στη βέλτιστη αξιοποίηση του χρόνου (βλ. Πως θα γίνεις πλούσιος σε χρόνο, εκδ. Πατάκη 2007) και στη χαρά της δημιουργικότητας που ξεπερνά την απόλαυση της κατανάλωσης (Καταναλωτική Νοημοσύνη, το παρόν βιβλίο).
Με σπουδές στην πληροφορική και τα οικονομικά (Πολυτεχνείο Πατρών, London School of Economics) και πολυετή τραπεζική εμπειρία (Εθνική Τράπεζα, Alpha Bank), ο συγγραφέας καταθέτει μια διαφορετική πρόταση στην οικονομική κρίση που μας βρήκε τόσο απροετοίμαστους.
Μια πρόταση που λέει ότι το φως δε βρίσκεται στην άκρη του τούνελ αλλά μέσα στο κεφάλι μας αρκεί ν’ αφήσουμε τη σκέψη μας ελεύθερη και την ψυχή μας ανοιχτή στους γύρω μας.
Loading ...