Πάντα είχα μεγάλες παρέες. Αν και δεν με έλεγες το πιο δημοφιλές παιδί στο σχολείο, ποτέ δεν έχανα πρόσκληση σε πάρτι ή σε έξοδο. Μπορεί επειδή ξεχώριζα λόγω ύψους και σε όλους έριχνα ένα κεφάλι να φοβόντουσαν να μη με καλέσουν, για να γλυτώσουν το ξύλο.
Τα χρόνια πέρασαν και η κοινωνικότητά μου ανέβηκε στα ύψη, τόσο στις δουλειές που έκανα κατά καιρούς, όσο και στο πανεπιστήμιο. Πότε δεν έκρινα κάποιον από εξωτερικούς παράγοντες, το κριτήριό μου για καιρό προκειμένου να κάνω παρέα με κάποιον ήταν πόσους κοιλιακούς μπορούσε να μου χαρίσει από το γέλιο και αν μπορούσε να με ακολουθήσει στο χορό μέχρι το πρωί. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να προσελκύω πολλά και διαφορετικά άτομα που αναζητούσαν τη παρέα μου και εγώ χωρίς σκέψη τα έβαζα στη ζωή μου και τα κράταγα εκεί για χρόνια.
Και κάπου εκεί μεγαλώσαμε. Απότομα νομίζω και ξαφνικά. Άλλοι βρήκαμε απαιτητικές από άποψη ωραρίου και όχι μόνο δουλείες, άλλοι παντρεύτηκαν και άλλοι παρέμειναν έφηβοι όπως τότε που κάναμε τις πρώτες μας απόπειρες στο αλκοόλ και στα ξενύχτια.
Οι δρόμοι μας άλλαξαν, οι ανάγκες μας διαφοροποιήθηκαν και πάνω από όλα αποκτήσαμε διαφορετική στάση απέναντι στη ζωή. Οι επιλογές μας πολλές φορές εκ διαμέτρου αντίθετες και όσο και αν θέλαμε να κρατήσουμε επικοινωνία, όλοι μας νιώθαμε ότι ποτέ ξανά δεν θα είμασταν εκείνα τα παιδιά που κάνανε κοπάνα τη πρώτη ώρα για καφέ στην αγαπημένη καφετέρια δίπλα στο σχολείο.
Πετυχαίνω ακόμα πολλούς στο δρόμο και με όλους λέμε αυτές τις τυπικές κουβέντες στο πόδι, τί κάνεις, που χάθηκες, να βρεθούμε να τα πούμε. Με κάποιους ανταλλάζουμε και τηλέφωνα για να κανονίσουμε έναν καφέ, με κανέναν δεν καταφέρνουμε να τον πιούμε όμως.
Είναι αυτή η δεκαετία των είκοσι με τριάντα που καλώς ή κακώς γίνεται ένα ξεκαθάρισμα στους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, είναι και η είσοδος νέων που το κάνει ίσως πιο επιτακτικό, νέων ανθρώπων που μας ταιριάζουν περισσότερο τη δεδομένη χρονική στιγμή και όταν έχεις κάνει την επιλογή να κλείνεις δωδεκάωρα στη δουλειά, μοιραία μειώνεται και ο χρόνος που έχεις να διαθέσεις σε φίλους και γνωστούς. Και είναι ακριβώς αυτή η διαφοροποίηση που γίνεται. Άτομα τα οποία τα είχες φίλους γίνονται γνωστοί και άτομα τα οποία μπορεί να ήταν γνωστοί να γίνονται οι καλύτεροί σου φίλοι, γιατί σας ένωσε κάτι πιο σημαντικό και ουσιαστικό από τα γέλια μέχρι πρωίας, σας ένωσαν κοινοί φόβοι και ανασφάλειες.
Όσο μεγαλώνεις και εξελίσσεσαι τόσο αλλάζουν και οι ανάγκες σου και οι επιθυμίες σου. Οι άνθρωποι λένε που τους κάνουμε φίλους σε μεγαλύτερη ηλικία είναι πολλές φορές και ένα είδος οικογένειας, χωρίς φυσικά να εξαιρώ τις περιπτώσεις που οι φιλίες των μαθητικών χρόνων μπορούν να κρατήσουν μια ζωή. Αλλά λίγοι θεωρώ θα διαφωνήσουν με το ότι ανάλογα τις εμπειρίες που ζεις με κάποιον , μεγαλώνει και το δέσιμο μαζί του. Για κάποιους είναι εμπειρίες μιας ζωής και για κάποιους είναι εμπειρίες μιας συνταρακτικής στιγμής που από εκεί που δεν το περιμένεις λαμβάνεις τη συμπαράσταση που χρειάζεσαι.
Προσωπικά ευγνωμονώ τους φίλους με τους οποίους ήπια τα πρώτα υποβρύχια, αλλά και τους φίλους με τους οποίους μοιράστηκα τα πρώτα καρδιοχτύπια. Περισσότερο όμως ευγνωμονώ εκείνους τους ανθρώπους που όταν με είδαν να λυγίζω και να είμαι ένα βήμα πριν τον γκρεμό, άπλωσαν το χέρι και με τράβηξαν πίσω σε ασφαλές έδαφος, δίνοντάς μου το κουράγιο να συνεχίσω και τη δύναμη να ξεπερνώ τα εμπόδια, ακόμα και αν με γνώριζαν έναν μήνα.
Γιατί αυτοί ήταν άνθρωποι που είδαν μέσα μου, πίσω από τη διασκέδαση που θα μπορούσαν να απολαύσουν στο πλευρό μου, είδαν την αδυναμία μου και την έλλειψή μου, αλλά παρόλα αυτά έμειναν εκεί χωρίς να περιμένουν κάτι, με την υπομονή και τη στοργή που για κάποιους προσφέρει μόνο η οικογένεια.
