Πολιτικοποιημένη ναι, κομματικοποιημένη δεν υπήρξα ποτέ. Κανένα κόμμα από τα οποία υπάρχουν τα τελευταία δώδεκα χρόνια που έχω θεμελιώσει το δικαίωμα της ψήφου δεν κατάφερε να με πείσει ότι όντως αξίζει τη ψήφο μου, τη στήριξή μου. Σπούδασα Πολιτικές Επιστήμες, ίσως όντως από μια ανάγκη μου να αποκτήσω πιο έντονη κρίση, αντίληψη και δυνατότητα να αξιολογώ όσα γίνονται γύρω μου. Όσα γίνονται για μένα χωρίς εμένα. Με μια διάθεση να προσπαθήσω να κατανοήσω πως είναι δυνατόν μία χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, να μη μπορεί να γεννήσει και ένα κίνημα που ως πρωταρχικό του στόχο να είχε την ευημερία και την ανάπτυξη της χώρας.
Δύο μεγάλες οικογένειες να κυβερνούν για χρόνια λες και το πολίτευμά μας είχε μείνει ακόμα χρόνια πίσω που η εξουσία περνούσε από τον πατέρα στο γιό, από τον θείο στον ανιψιό. Και όταν ήρθε η ανάγκη για αλλαγή να συνειδητοποιώ με λύπη μου αυτό που λέμε δεκαετίες σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο από τον Θεό, ότι τελικά όποιο κόμμα και αν εκλέξουμε η κυβέρνηση αυτού γίνεται από το εξωτερικό, με όρους και προϋποθέσεις που εξυπηρετεί δήθεν ένα γενικότερο καλό, το οποίο ακόμα δεν το έχω δει. Γιατί αν γενικότερο καλό είναι η ευημερία συγκεκριμένων χωρών και συγκεκριμένων τάξεων, λυπάμαι αλλά η δική μου νοημοσύνη δεν το αντιλαμβάνεται.
Και είναι αυτό που με προβληματίζει περισσότερο. Πάψαμε να είμαστε νοήμονες, σκεπτόμενα όντα, που ακούνε προσεκτικά όλες τις απόψεις και επιλέγουν αυτή που θεωρούν καλύτερη για το αναθεματισμένο γενικότερο καλό; Η ζωή μας έγινε όντως ένα ναι ή ένα όχι; Γιατί η πλειοψηφία μας κρίνει με βάσει τον εαυτούλη του, με αυτά που θα εξυπηρετήσουν τα δικά του συμφέροντα και κανείς ποτέ δεν σκέφτεται ότι οι αποφάσεις του σήμερα ορίζουν τις αποφάσεις των παιδιών μας;
Φτάσαμε στη κατάσταση αυτή με λανθασμένες επιλογές των γονιών μας και των παππούδων μας, άλλες εποχές θα μου πεις, άλλες ανάγκες. Αλλά σε μια εποχή που η πληροφορία και η ενημέρωση είναι ένα κλικ μακριά, ή ένα κουμπί τηλεόρασης μακριά, ή μια εφημερίδα μακριά, αρνούμαι να παραδεχθώ πώς με τη τόση πρόσβαση στα γεγονότα φερόμαστε σαν να είμαστε περισσότερο νυχτωμένοι από ποτέ.
Έχουμε όλοι μυαλό. Μπορούμε όλοι μας να ξεχωρίσουμε την προπαγάνδα από τη πραγματική πληροφόρηση, δεν μας αξίζει να πηγαίνουμε σαν τα γίδια στο μαντρί και να κουτουλάμε το ένα πάνω στο άλλο, άβουλα και έρμαια στις ορέξεις του βοσκού.
Εκ φύσεως αισιόδοξος ως άνθρωπος, θέλω να πιστεύω, ή μάλλον επιλέγω να πιστεύω ότι όλο αυτό που ζούμε σήμερα, όπως και αν εξελιχθεί, να μας διδάξει κάτι που όλοι έχουμε ξεχάσει από ότι φαίνεται. Ισχύς εν τη ενώσει, κόντρα σε ότι προσπαθούν να μας διδάξουν και στο δρόμο που μας κατευθύνουν καθώς αυτός ο δρόμος οδηγεί στον γκρεμό. Όταν όμως έχεις τα μάτια σου ανοικτά και το μυαλό σου σε εγρήγορση ακόμα και ανάμεσα σε δύο μονοπάτια να βρεθείς επέλεξε με τη καρδιά σου και ακολούθησε τον δρόμο που με ειλικρίνεια και συνείδηση θεωρείς ότι θα σε οδηγήσει σε ένα καλύτερο αύριο, χωρίς εγωισμούς και απώτερους σκοπούς.
