Επικαιρότητα

Alea iacta est … και εξουσία by default

Alea iacta est ... και εξουσία by default
Ήταν επόμενο: αφού χρεωκόπησε το Ελληνικό δημόσιο το 2011-12 δεν μπορούσε παρά να ακολουθήσει το ταλαίπωρο πολιτικό σύστημα της χώρας. Ήταν το επόμενο «θύμα» της κρίσης. Έπρεπε δηλαδή να φτάσουμε στο αδιέξοδο της εκλογής του (διακοσμητικού) Προέδρου της Δημοκρατίας δυόμιση χρόνια μετά τις τελευταίες εκλογές, και μια ανάσα από την εκλογική «πρωτιά» της «ριζοσπαστικής αριστεράς», για να το καταλάβει και ο πιο κακόπιστος;

Το γεγονός ότι δεν επετεύχθη συναίνεση για την εκλογή ενός «πολιτικού τοτέμ» είναι αποκαλυπτικό για την φαιδρότητα του συστήματος που, εν πολλοίς, είναι αναλλοίωτο από το 1985, και εν τέλει άκρως αποτυχημένο για τα δεδομένα του Δυτικού κόσμου.

Ο ίδιος ο «θεσμός» του Προέδρου της Δημοκρατίας στην Ελλάδα είναι ουσιαστικά άνευ ευθυνών και με παρωχημένο συμβολισμό. Εγκυμονεί, λόγω της αυξημένης πλειοψηφίας (180) που απαιτεί η εκλογή του προέδρου από τους 300 βουλευτές, τον κίνδυνο να αντιμετωπίζουμε πρόωρες εκλογές, όπως και έγινε στην προκειμένη περίπτωση.

Ο απερχόμενος Πρόεδρος, ένας επαγγελματίας, υπερήλικας πολιτικός και μέρος του πολιτικού κατεστημένου που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ μετά το 1981, είχε μια μοναδική ευκαιρία να φανεί χρήσιμος και υπερκομματικός. Ήταν στα τέλη Οκτωβρίου του 2011 όταν ο τότε πρωθυπουργός – και ιδρυτής νέου σχήματος σήμερα – γύρισε «αφοπλισμένος» μετά από συνάντηση του στις Κάννες με Μέρκελ και Σαρκοζί. Τότε βρήκε την ευκαιρία να εξαγγείλει «δημοψήφισμα» (με ποια ερώτηση άραγε;).

Αν ο κ. Πρόεδρος είχε παραιτηθεί τότε, θα προκηρύσσονταν εκλογές, με «καθαρότερες» επιλογές περί της πολιτικής κατεύθυνσης και χωρίς τις μετέπειτα διορισμένες κυβερνήσεις συνεργασίας Παπαδήμου και Πικραμμένου. Δεν το έπραξε, και δεν φάνηκε χρήσιμος σε μια πολύ κρίσιμη ώρα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.

Ας έρθουμε λοιπόν στην ηγεσία της παρούσας κυβέρνησης και της ΝΔ.

Η Νέα Δημοκρατία υπό τον κ. Σαμαρά «έφτασε» στο ιστορικό χαμηλό του 18,9% το Μάιο του 2012, χωρίς να έχει κυβερνήσει καν, δηλαδή ο κ. Σαμαράς ως πρωθυπουργός. Ένα μήνα μετά στις εκλογές του Ιουνίου έλαβε 29,7% εν μέσω έντονης πόλωσης με το ΣΥΡΙΖΑ να καλπάζει – έχοντας όμως πάρει, η ΝΔ δηλαδή, 470,000 λιγότερους ψήφους από ό,τι πήρε ο Κώστας Καραμανλής το 2009 (!). Έχοντας επικρατήσει έναντι της (βιαστικής τότε) Ντόρας Μπακογιάννη στην εσωκομματική αναμέτρηση, αμέσως μετά την αποχώρηση του Καραμανλή, ήταν σχεδόν σίγουρο ότι ο κ. Σαμαράς, ως πρόεδρος της ΝΔ, θα γινόταν αργά ή γρήγορα πρωθυπουργός λόγω της χρεωκοπίας (του δημοσίου), την καθίζηση της πραγματικής (ιδιωτικής) οικονομίας και την αποσύνθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Από τα τέλη του 2011, λοιπόν, διαφαινόταν ότι ο (όποιος) αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ηγέτης της κεντρο-δεξιάς θα έπαιρνε την εξουσία … by default.

Ως πρόεδρος μιας κυβέρνησης συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και τους «ευρώ-αριστερούς» του κ. Κουβέλη, ο κ. Σαμαράς έπρεπε να διαχειριστεί τα εξής σοβαρά προβλήματα από τον Ιούνιο του 2012:

  • Χρεωκοπία του δημοσίου.
  • Μετάδοση της εντονότατης κρίσης στην πραγματική οικονομία.
  • Μετάλλαξη του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού με την ραγδαία άνοδο των άκρων.
  • Αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος.

Εδώ βλέπουμε ότι τα πράγματα μάλλον δεν ήταν «business as usual».

Αυτό που περίμεναν εδώ και δυόμιση χρόνια οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της ΝΔ, η «δεξαμενή» της λεγόμενης κεντρο-δεξίας, μαζί με τους απολιτίκ φορολογούμενους, και ουσιαστικά τα περισσότερα τμήματα της αστικής τάξης – ασχέτως από το τι ψήφιζαν στο παρελθόν – ήταν εκείνο το διαφορετικό «μιξ» που είχε αναγγελθεί στο Ζάππειο προεκλογικά σε ό,τι αφορούσε τα Μνημόνια και την οικονομική πολιτική — ή καλύτερα, περίμεναν μια κάποια προοπτική για οικονομική ανάπτυξη στη μετά-Μνημονιακή εποχή.

Αν κατάφερε o κ. Σαμαράς και η κυβέρνησή του να πείσει μια πλειονότητα των πολιτών ότι υπάρχει αυτή η προοπτική για ανάπτυξη θα φανεί το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου.

Όπως προσφάτως έγραψε ο Paul Krugman:

«…η εμπειρία της Ελλάδος και των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών που αναγκάστηκαν να πάρουν αυστηρά μέτρα λιτότητας θα έπρεπε να… είχαν πείσει ότι η περικοπή δαπανών σε μια υποβαθμισμένη οικονομία είναι μια πολύ κακή ιδέα, αν μπορείς να το αποφύγεις. Αυτό ισχύει ακόμα και σε υποτιθέμενα success stories — όπως η Ιρλανδία, λόγου χάρη, που επιτέλους άρχισε στην ανάπτυξη, αν και έχει σχεδόν 11% ανεργία, διπλάσιο ποσοστό για τους νέους.» Εδώ μπορείτε να δείτε ολόκληρο το άρθρο.

Δεν συμφωνώ με όλα όσα γράφει ο διακεκριμένος κ. Κρούγκμαν, όχι επειδή μπορώ να προβάλλω άλλη ανάλυση τέτοιου επιπέδου ή να αναχαιτίσω τα στιβαρά επιχειρήματα ενός Νομπελίστα οικονομολόγου, απλώς οι ταπεινές γνώσεις περί νεο-ελληνικής πραγματικότητας μας δίνουν μια άλλη, ίσως παραμορφωμένη, οπτική γωνιά για την Ελλάδα μετά το 1981. Το άρθρο στο οποίο αποτυπώνεται η προαναφερθείσα οπτική μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Σε αυτό που έχει απόλυτο δίκιο ο κ. Κρούγκμαν και άλλοι γνωστοί ξένοι οικονομολόγοι είναι το γεγονός ότι ενώ προχωράς, ως κυβέρνηση, σε επείγουσες και βαθιές περικοπές των δημοσίων δαπανών (και συντάξεις), όταν αποδέχεσαι σημαντικές μειώσεις αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα και όταν ανεβάζεις αισθητά τους άμεσους και έμμεσους φόρους, πρέπει παράλληλα — και πάσι θυσία — να διοχετεύσεις ένα «ποτάμι» από ρευστότητα στην οικονομία σου για μικρο-μεσαία επιχειρηματική δραστηριότητα, επιδοτήσεις για την καταπολέμησης της ανεργίας, γενναία χρηματοδότηση για την βελτίωση των υποδομών, και καθολική τεχνολογική αναβάθμιση όλου του δημόσιου τομέα (κράτος, εκπαίδευση, τοπική αυτοδιοίκηση) κ.α. Απαραιτήτως πρέπει επίσης να υλοποιήσεις κρίσιμες μεταρρυθμίσεις που εκκρεμούν από την εποχή του «δώσ’τα όλα».

Από που θα έρεε αυτό το «ποτάμι» των ευρώ είναι ένα μέγα ζήτημα βέβαια.

Ενώ τα μέτρα λιτότητας – αρκετά από τα οποία ήταν επιβεβλημένα στην πάλαι ποτέ χώρα των «διακοπο-δανείων» — πάρθηκαν, οι περισσότερες μεταρρυθμίσεις έμειναν στα «χαρτιά» και η ρευστότητα απλώς στέγνωσε.

Αποτέλεσμα: ένα τέταρτο του ΑΕΠ εξανεμίστηκε από το 2009, οι άνεργοι αυξήθηκαν στο ένα τρίτο, περίπου, του ενεργού πληθυσμού και λαμβάνει διαστάσεις επιδημίας το «brain drain», μεταξύ άλλων.

Λοιπόν, όταν ακούμε για «φιλελεύθερη» διακυβέρνηση πλέον, ας θυμηθούμε:

  • Ενιαίο, λειτουργικό και ψηφιοποιημένο κτηματολόγιο στο οποίο μπορεί να έχει πρόσβαση ένας πολίτης μέσω Διαδικτύου δεν υπάρχει (circa 2015) σε κανένα σημείο της χώρας.
  • Αναθεώρηση του οπισθοδρομικού Άρθρου 16 ακούμε, αναθεώρηση δεν βλέπουμε (εκτός των άλλων, που ακούστηκε σε Σύνταγμα μιας Δυτικής χώρας να διατυπώνεται η αφαίρεση δικαιώματος από τους πολιτών και υπέρ του κράτους;).
  • Είδατε καμιά κρατική μαρίνα – μέρος της θρυλικής τουριστικής «βιομηχανίας» — να μισθώνεται από ιδιώτη από το 2012;
  • Η πολυπόθητη προσφορά για την έκταση του Ελληνικού – η μία και μοναδική – είναι κατά πολύ λιγότερη από ότι θα ήταν αν είχε διαιρεθεί και πουληθεί η ΜΙΣΗ έκταση (2.650 στρέμματα) σε οικόπεδα των 1.000 τ.μ. με δικαίωμα ανοικοδόμησης τριώροφης κατασκευής.
  • Ο ΟΔΙΕ (ο κρατικός ιππόδρομος) των >200 εκατ. ευρώ σε συσσωρευμένες ζημιές ακόμη … λειτουργεί, ως ΔΕΚΟ μάλιστα. Το «ΚΩ» σημαίνει «κοινής ωφέλειας». Εδώ, Σύντροφοι του κρατικισμού, είναι «φιλέτο» ο ΟΔΙΕ ή «κοινωνική παροχή»;

Και δύο «μικρά» αλλά ενοχλητικά «pet peeve», όπως το λένε στο χωριό μου:

  • Ουροσυλλέκτη και σαμπουάν εναντίων των … ψειρών ακόμα δεν μπορεί ο έλληνας καταναλωτής να αγοράσει σε σούπερ μάρκετ
  • Η καύση νεκρών, de facto, απαγορεύεται, μιας και δεν λειτουργούν αποτεφρωτήρια, είτε δημοτικά, είτε ιδιωτικά. Με κάθε σεβασμό στην Ιερά Σύνοδο, αλλά ο πολίτης πρέπει να έχει το δικαίωμα να επιλέξει. Το σχετικό άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ

Χάρης Τζανής

Χάρης Τζανής




Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *