Όταν ο κόσμος αποφάσισε να ψηφίσει «όχι» στο δημοψήφισμα, εκτός ενός μικρού ποσοστού που το επέλεξαν ως σπασμωδική, αντίδραση στον καταιγισμό νουθεσιών, απειλών και προπαγάνδας υπέρ του «ναι», οι πλειοψηφία γνώριζε πολύ καλά τις συνέπειες της απόφασής της.
Γι’ αυτό και σήμερα είναι… αν όχι ακόμη αγανακτισμένη, τουλάχιστον αρκετά σκεπτική για την μετάλλαξη της εντολής τους από την κυβέρνηση.
Και ο λόγος είναι απλός. Παρά τις απειλές και τις φοβέρες για μαύρες ημέρες, για πείνα και ελλείψεις, είχε αρχίσει να ξαναβρίσκει τον χαμένο του τσαμπουκά και περίμενε από τον πρωθυπουργό να πάει στην Σύνοδο Κορυφής και να κάνει σαματά. Δεν λέω αν είναι σωστό, ή λάθος. Λέω τι άκουγα από τον κόσμο και ιδιαίτερα από τον νέο. Από αυτούς που παραμένουν άνεργοι, ή δουλεύουν για μία χούφτα ευρώ και όποτε τα πάρουν.
Όλοι αυτοί ήλπιζαν ο πρωθυπουργός να έχει πάει στην Σύνοδο Κορυφής έχοντας στο μυαλό του το ρητό του στρατηγού Τ. Πάτον, σύμφωνα με τον οποίο: «σκοπός στον πόλεμο δεν είναι να πεθάνεις για την πατρίδα σου. Είναι να κάνεις τον άλλο να πεθάνει για την δική του.»
Και μην πάει το μυαλό σας στο κακό… δεν μιλάμε να μπούμε με τα άρματα στο Βερολίνο όπως ο Πάτον…
Όμως, τι να κάνεις; Οι θυσίες και τα μοιρολατρικά είναι στο DNA του λαού. Στη θρησκεία να στραφείς; Τον Αβραάμ συναντάς. Στην αρχαία μας ιστορία και μυθολογία να γυρίσεις; Πάνω στην Ιφιγένεια πέφτεις.
Τώρα, για το ποιος θα πάρει θέση στον βωμό το θυσιαστηρίου… δεν γίνεται λόγος.
Πέρα από αυτά, όποιος στοιχειωδώς παρακολουθεί τις εξελίξεις, όσον αφορά στις πιέσεις που ασκούνται, τόσο από το εσωτερικό, όσο και ιδίως από τον διεθνή παράγοντα, όχι μόνο δεν απέκλειε το τελικό «ναι», αλλά το θεωρούσε ως σχεδόν δεδομένο.
Όπως σχεδόν δεδομένο θεωρούσε και τον σχηματισμό μίας κυβέρνησης «ειδικού σκοπού», «εθνικής ενότητος», «οικουμενική», ή όπως αλλιώς θέλετε να την βαφτίσετε. Άλλωστε στις ονοματοθεσίες έχουμε πείρα πια.
Η κυβέρνηση τέτοιου τύπου είναι πλέον γεγονός. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά το κοινοβουλευτικό παράδοξο κατά το οποίο τα νομοσχέδια να καταψηφίζονται από τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος και να περνάνε με την ψήφο των συναδέλφων τους της αντιπολίτευσης.
Εδώ μιλάμε, δηλαδή, για ολοκληρωμένες προγαμιαίες πολιτικές σχέσεις και το μόνο που απομένει είναι η επισημοποίηση του δεσμού με κουμπάρους τους… θεσμούς.
Μην εκπλαγείτε, λοιπόν, αν μετά τον επικείμενο ανασχηματισμό δείτε στο κυβερνητικό σχήμα να φιγουράρουν, ως εξωκοινοβουλευτικοί και υπερκομματικοί, άνθρωποι του βαθέως πρότερου πολιτικού συστήματος, οι οποίοι, μετά από χρόνια θα ξαναέρθουν να αναλάβουν τα ινία της χώρας καθαροί και εξαγνισμένοι από τα όποια «λάθη» του παρελθόντος.
Τέλος, αυτό που με φοβίζει, είναι και τα σενάρια περί κοινωνικής αναταραχής. Αν και το ξέσπασμα του κόσμου θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αναμενόμενο λόγων των μέτρων του τρίτου μνημονίου, η σύλληψη δώδεκα αλλοδαπών που πρωταγωνιστούσαν στα επεισόδια της Τετάρτης στο Σύνταγμα αφήνει πολλά ερωτήματα. Γιατί, δεν μιλάμε για λαθρομετανάστες που βρήκαν την ευκαιρία για πλιάτσικο, αλλά για τέσσερις γερμανούς, δύο γάλλους, έναν αυστραλό, έναν ουκρανό, έναν ολλανδό και τρεις πολωνούς.
Φωτογραφία: ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΤΑΛΑΕΒΙΤΣ ΙΓΚΟΡ
Άρης Δημητρίου
Δημοσιογράφος. Γεννήθηκα το καλοκαίρι του 1972 στην Αθήνα και ζω στους Αγίους Αναργύρους.
Βιογραφικό…
- adimitriou@dotnews.gr
