Ποιο είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα που έχουμε εμείς οι μικροί, υπερχρεωμένοι και με άδειες τσέπες, όταν πηγαίνουμε κόντρα στις επιταγές των δανειστών μας;
Ότι το χρέος ΔΕΝ είναι βιώσιμο και η μισή ευθύνη είναι δική τους.
Μπήκαμε στα μνημόνια το 2009 με χρέος 120% του ΑΕΠ και προσπαθούμε να βγούμε το 2015 με χρέος 170% του ΑΕΠ!
Δεν μεγάλωσε το χρέος, απλά μίκρυνε το ΑΕΠ κατά 25% μέσα σε μέσα σε μια 5-ετία.
Εφόσον, λοιπόν, δεν μετράμε ποτέ το χρέος σε απόλυτες τιμές, αλλά πάντα ως ποσοστό του ΑΕΠ, αντί να θέσουμε ως στόχο τον λιτό βίο, μπορούμε να θέσουμε ως στόχο τον δημιουργικό και παραγωγικό βίο.
Γιατί δουλειές υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν!
Ας δουλέψουμε, λοιπόν, για ένα διάστημα σε μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες, σε εθελοντική βάση ή με μικρές αμοιβές, με εξωστρέφεια, καινοτομία και δημιουργικές ιδέες κι ας ξεχάσουμε, μια για πάντα, τον διορισμό, το υπαλληλίκι και την μονιμότητα. Γιατί ο διορισμός οδηγεί στη διαπλοκή, το υπαλληλίκι στη μιζέρια και η μονιμότητα στη ρουτίνα.
Μπήκαμε στον 21ο αιώνα με τη φούσκα του χρηματιστηρίου, την ένταξη στο ευρώ, τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τον εύκολο τραπεζικό δανεισμό για κάθε καταναλωτική μας ανάγκη ή επιθυμία. Βλαχοκυριλίκι και γκλαμουριά, οι Γερμανοί να δουλεύουν κι εμείς να δουλεύουμε τους Γερμανούς οδηγώντας γερμανικά αυτοκίνητα. Με κοινό νόμισμα αλλά όχι κοινό όραμα… Οι μεν Γερμανοί απολάμβαναν την παραγωγή του ευρώ, οι δε Έλληνες την κατανάλωσή του. Ποιος όμως παίρνει μεγαλύτερη ικανοποίηση; Αυτός που κατασκευάζει μια Μερσεντές ή αυτός που την οδηγεί; (Σκεφτείτε λίγο πριν απαντήσετε).
Ορθώς, ο κ. Βαρουφάκης μιλά σήμερα για λιτό βίο. Αρκεί ο βίος αυτός να μη γίνει αβίωτος. Αρκεί οι άνεργοι να μη μένουν ανενεργοί. Αρκεί οι παρέες να ξαναγίνουν αληθινές. Αρκεί να βγουν από το Facebook…, αρκεί το αριστερό κλικ των ποντικιών να ξαναδώσει τη θέση του στο τσούγκρισμα των ποτηριών. Αρκεί να κρατήσουμε ζωντανές τις εικόνες από τον παλιό ασπρόμαυρο κινηματογράφο της δεκαετίας του ‘60, τότε που η ζωή ήταν έγχρωμη και το σινεμά ασπρόμαυρο. Γιατί σήμερα συμβαίνει το αντίθετο…
