Δίνοντας στα παιδιά ευκαιρίες για μια καλή αρχή στη ζωή τους είναι σημαντικό τόσο για την σημερινή, όσο και για την μελλοντική ευημερία μιας χώρας. Μια πρόσφατη μελέτη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), με τίτλο «Measuring Well-being» (Μετρώντας την Ευημερία), έρχεται να επιβεβαιώσει την γενικότερη ένδεια της Ελληνικής πολιτείας αλλά κυρίως τη συγκεκριμένη πάνω στο, πολύ ουσιώδες, θέμα αυτό.
Ο χαμηλός βαθμός ευημερίας των παιδιών στην Ελλάδα αντικατοπτρίζει τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες στη χώρα.
Τα τελευταία χρόνια, η ευημερία των ανθρώπων στην Ελλάδα έχει μειωθεί σημαντικά. Μεταξύ των ετών 2009 και 2013 το μέσο κατά κεφαλήν διαθέσιμο εισόδημα του Ελληνικού νοικοκυριού μειώθηκε κατά 30,3% και οι μέσες αποδοχές των Ελλήνων εργαζομένων μειώθηκαν κατά 21,6%. Και τα δύο μεγέθη βρίσκονται πολύ κάτω από τον μέσο όρο μεταξύ των χωρών – μελών του ΟΟΣΑ. Οι Έλληνες εργαζόμενοι βιώνουν, επίσης, πολύ χαμηλή εργασιακή ασφάλεια.
Μεταξύ των ετών 2009 και 2014 το ποσοστό της μακροχρόνιας ανεργίας αυξήθηκε κατά 15,6 ποσοστιαίες μονάδες στο 19,5%, μακράν το υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των χωρών – μελών του ΟΟΣΑ (όπου ο μέσος όρος είναι 2,6%). Το ποσοστό των Ελλήνων άνεργων πτυχιούχων ανέρχεται στο 19,4% – το υψηλότερο όλων μεταξύ των χωρών – μελών του ΟΟΣΑ.
Η εισοδηματική φτώχεια των παιδιών είναι ιδιαίτερα υψηλή: 20,4% των παιδιών ζουν σε νοικοκυριά με διαθέσιμο εισόδημα κάτω από το μισό του ελληνικού μέσου εισοδήματος. Επιπλέον, το 32,3% των παιδιών αναφέρουν ότι ζουν σε σπίτια με πολύ κακές περιβαλλοντικές συνθήκες, το μεγαλύτερο ποσοστό μεταξύ των χωρών – μελών του ΟΟΣΑ.
Το ποσοστό γεννήσεων στην Ελλάδα είναι το χαμηλότερο μεταξύ των χωρών – μελών του ΟΟΣΑ.
Οι δεξιότητες ανάγνωσης των Ελλήνων μαθητών βρίσκονται πολύ κάτω από το μέσο επίπεδο μεταξύ των χωρών – μελών του ΟΟΣΑ. Μόνο το 44% των Ελλήνων μαθητών συμφωνούν ότι οι περισσότεροι συμμαθητές τους είναι ευγενικοί και εξυπηρετικοί, το χαμηλότερο μερίδιο μεταξύ των χωρών – μελών του ΟΟΣΑ.
Εν αντιθέσει με την ανύπαρκτη Ελληνική πολιτεία, στο παρακάτω τραγούδι του από το δίσκο Ρεζέρβα (1979), ο Διονύσης Σαββόπουλος, δεν κρύβει την αμηχανία του για το ρόλο του ως τραγουδοποιού, όταν πρόκειται να απευθυνθεί στα παιδιά που ζουν στην υποβαθμισμένη περιοχή του Λαυρίου. Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει, μας λέει, σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας. Μα ο χρόνος ο αληθινός σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος. Μα ο χρόνος ο αληθινός είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός….
Καλή ακρόαση….
Φωτογραφία: Βουμβάκης Αντώνης – paletaart.wordpress.com
