Έρχονται κάποιες μέρες που δεν θες να σηκωθείς από το κρεβάτι. Που το χέρι σου ψάχνει το κινητό για να κλείσει το ξυπνητήρι και να στείλει μήνυμα στον προϊστάμενο ότι σήμερα δεν θα πας στο γραφείο γιατί ξέχασες ότι έπρεπε να πας στην Εφορία για κάποια εκκρεμότητα.
Είναι αυτές οι ημέρες που δεν θες να μιλήσεις με κανέναν, το κινητό μετά το μήνυμα που έστειλες κλείνει και μαζί με αυτό και τα μάτια σου που ψάχνουν να βρουν στον ύπνο παρηγοριά και συντροφιά. Θες να μη σκέφτεσαι τίποτα, να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα που πρέπει να λύσεις, κανένας που να πρέπει να εξηγήσεις γιατί θες για μία μέρα να κάνεις shut down.
Κατεβάζεις τα ρολά, κλείνεις το φως που αφήνεις το βράδυ ανοικτό και απλά ξανακοιμάσαι. Παίρνεις το μαξιλάρι αγκαλιά και βολεύεις το σώμα σου πάνω στο σεντόνι. Εκείνη τη στιγμή θυμάσαι τη τελευταία φορά που έκανες κοπάνα από τη δουλειά για τον ίδιο λόγο που έκανες και σήμερα και εντυπωσιάζεσαι όταν συνειδητοποιείς ότι ήταν μόλις πριν από δύο εβδομάδες. Πάει η άδειά μου σκέφτεσαι, την εξάντλησα για να κάθομαι στο σπίτι και να κοιμάμαι από το να πήγαινα σε κάνα ωραίο μέρος.
Έχεις συνηθίσει να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου, πρώτος εσύ και μετά οι υπόλοιποι έκριναν και κρίνουν τη συμπεριφορά σου και τις αντιδράσεις σου. Ίσως και να υπερέβαλες σε αυστηρότητα και σκληρότητα αλλά έτσι συνήθισες να κάνεις από παιδί. Πάντα να είσαι ο καλύτερος μαθητής, το πιο υπάκουο παιδί, ο πιο μελετηρός φοιτητής, ο πιο υπεύθυνος εργαζόμενος, ο καλύτερος φίλος για όλους, ο πιο συμπονετικός και πιστός σύντροφος.
Αναρωτιέσαι γιατί υπέβαλες τον εαυτό σου σε όλη αυτή τη πίεση. Ήταν οι άλλοι που το περίμεναν από εσένα ή εσύ που ζήταγες περισσότερα από εσένα τον ίδιο; Και εκεί ακολουθεί το δεύτερο ερώτημα: τι κέρδισες από όλο αυτό το άγχος να είσαι τέλειος, από την συνεχή ανάγκη να είσαι σε όλα συνεπής και άριστος; Κέρδισες μια ακόμα μέρα χαμένη στο κρεβάτι και μια αναζήτηση στο internet για τα πρώτα στάδια κατάθλιψης. Γιατί ως control freak που είσαι ψάχνεις να βρεις αμέσως την αιτία που οι μέρες που δεν μπορείς να σηκωθείς γίνονται όλο και περισσότερες τον τελευταίο καιρό.
Μπορεί να είναι και κατάθλιψη, δεν ξέρω, ίσως άτυπη κατάθλιψη που η μηχανή αναζήτησης σου εμφανίζει στα πρώτα αποτελέσματα, σίγουρα όμως είναι κάτι που σου τρώει καλές μέρες της ζωής σου, κάτι που σε εξαντλεί, που έρχεται και φεύγει, αλλά κάθε φορά που επιστρέφει είναι ακόμα πιο έντονο, πιο επώδυνο, σαν να φέρνει ακόμα έναν λόγο για να σε λυγίσει.
Και κάπου εκεί κάνεις μια σοφή κίνηση. Μιλάς. Ζητάς βοήθεια, πρώτα από έναν καλό φίλο και αργότερα από έναν ειδικό (ποτέ δεν κατάλαβα το ταμπού της ελληνικής κοινωνίας όταν κάποιος επισκέπτεται έναν ψυχολόγο). Ανάλογα το πόσο συχνά πιάνεις τον εαυτό σου σε αυτή την κατάσταση ή φαντάζομαι ανάλογα με το πόσο ο καθένας μας το έχει ανάγκη. Δεν είναι ντροπή και ένδειξη αδυναμίας να λυγίζεις, αυτό δείχνει ότι έχεις εξαντλήσει όλη τη δύναμή σου και χρειάζεσαι ένα restart.
Δεν είναι κακό να παραδεχτείς και εσύ μία φορά ότι έχεις κουραστεί και θες λίγο χρόνο για σένα, είναι κακό όμως όταν αφήνεις τις ημέρες της ζωής σου να περνάνε με παράθυρα κλειστά και τηλέφωνα απενεργοποιημένα. Κάτι σε προβληματίζει, σε τρώει, ψάξ΄το πριν το σαράκι γίνει δράκος και σε κατασπαράξει. Μην είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου αλλά ούτε και ελαστικός. Άκου τί έχει να σου πει, δώσε σημασία στο δάκρυ που κυλάει χωρίς προφανή λόγο και στα μάτια που κλείνουν για ύπνο χωρίς να νυστάζουν. Το κορμί σου αντιδρά όταν δεν είσαι καλά, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Άκουσε το.
Φωτογραφία: mirror.co.uk
