Κατέβηκα από τον 11ο όροφο του ξενοδοχείου και ρώτησα στη reception πού μπορώ να ψωνίσω μερικά δώρα.
Θα περπατήσετε 100 μέτρα και στο αριστερό σας χέρι θα δείτε το εμπορικό κέντρο κύριε, μου είπε χαμογελαστά η νεαρή κοπέλα.
Βγήκα στη λιακάδα με το κοντομάνικο και το γυαλί ηλίου σαν κανονικός τουρίστας, να περπατήσω στην πόλη, να νιώσω τον παλμό της, να μυρίσω τον αέρα της, να χαζέψω τους περαστικούς…
«Σιγά τη διαδρομή, 100 μέτρα απόσταση είχες να κάνεις», θα σκεφτείτε μέσα σας γελώντας!
Συμφωνώ, 100 μέτρα αλλά ήθελα να τα κάνω χ-α-λ-α-ρ-ά! Σαν τους Αρχαίους Αθηναίους φιλόσοφους: Να περπατάω αργά και να σκέφτομαι γρήγορα.
Όλος ο δυτικός κόσμος κάνει το αντίθετο: ψάχνει «αθλητές» που να τρέχουν τα 100 μέτρα σε χρόνο κάτω από 10 δευτερόλεπτα, να ποτιστούν αναβολικά, να γίνουν ντοπαρισμένοι «υπερ-αθλητές» και να πάνε στα Olympic Games!
«Οι Ολυμπιακοί Αγώνες των αρχαίων Ελλήνων γίνανε games των πολυεθνικών…», σκέφτηκα καθώς προχωρούσα και αποφάσισα, από πείσμα να δω αν μπορώ να κάνω τα 100 μέτρα σε 10 λεπτά. Φαντάζεστε να έρθει η εποχή [μακάρι Παναγία μου], να παίρνει χρυσό μετάλλιο ο αθλητής που θα κάνει τα 100 μέτρα στον περισσότερο χρόνο;
Καθώς περπατούσα νωχελικά πρόσεξα ότι κανείς δεν βιαζόταν από τους περαστικούς γύρω μου.
Σταμάτησα στη διάβαση πεζών. Το φανάρι ήταν κόκκινο για τους πεζούς αλλά από κάτω μετρούσε αντίστροφα τα δευτερόλεπτα ένα ψηφιακό χρονόμετρο: 86, 85, 84…, ήταν τα δευτερόλεπτα που έπρεπε να περιμένουμε μέχρι ο κόκκινος Σταμάτης να γίνει πράσινος Γρηγόρης και να περάσουμε απέναντι.
Αντίστροφη μέτρηση στα φανάρια; Δεν το ‘χω ξαναδεί. Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι από τη χώρα αυτή έφυγε ο πρώτος άνθρωπος που ταξίδεψε στο διάστημα, οκτώ χρόνια πριν οι Αμερικανοί στείλουν αποστολή στη σελήνη: Στις 12 Απριλίου το 1961 έγινε η εκτόξευση πυραύλου από το κοσμοδρόμιο αυτής της χώρας με αντίστροφη μέτρηση: 10-9-8-7-6-5-4-3-2-1!
Συνέχισα να προχωράω χαλαρά προς το εμπορικό κέντρο, σε ένα πολύ φαρδύ πεζοδρόμιο ανάμεσα σε δένδρα, μυρίζοντας τις φυλλωσιές τους, αναπνέοντας το δροσερό αεράκι της πόλης, χαζεύοντας αριστερά και δεξιά τους ουρανοξύστες που έκαναν κοντράστ με τον τεράστιο μουσουλμανικό ναό στο βάθος, τους τεράστιους δρόμους με τα ακριβά αυτοκίνητα, την λευκή Mercedes limo, με κατεβασμένα τα φυμέ τζάμια κι ένα όμορφο ζευγάρι νεόνυμφων να φιλιέται στο πίσω κάθισμα, όμορφα αγόρια και κορίτσια, νεαρές μητέρες να κάνουν βόλτα με τα καρότσια τα μωρά τους στο πεζοδρόμιο, μουσουλμάνες χωρίς μαντήλες και μπούρκα, υπέρκομψα ντυμένες και μοντέρνες.
Καθώς κοίταζα τους ουρανοξύστες γύρω μου σκέφτηκα το καλοκαίρι που βρισκόμουν στο Μανχάταν. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η πόλη που βρίσκομαι τώρα μου θύμισε κάτι από Νέα Υόρκη…
Μόνο που στο εκεί στην Αμερική οι πεζοί δεν περπατάνε…, σχεδόν τρέχουν. Μόνο που εκεί όλοι βιάζονται. Μόνο που εκεί όλοι είναι στρεσαρισμένοι. Μόνο που από εκεί εισβάλανε στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ για να καταπολεμήσουν την τρομοκρατία και η τρομοκρατία αναζωπυρώθηκε…
Εδώ όμως είναι χαλαροί.
Εδώ δεν χρειάζονται αγχολυτικά.
Εδώ δεν υπάρχει ένα φαρμακείο σε κάθε τετράγωνο.
Εδώ κανείς δεν βιάζεται.
Εδώ είναι πειθαρχημένοι από τη φύση τους.
Εδώ είναι περήφανοι για τη χώρα τους, για την πόλη τους και για τον Πρόεδρό τους.
Γιατί εδώ ο Πρόεδρός ξέρει ότι η βία γεννά βία και ότι ο τρόμος γεννά τρόμο. Γιατί ξέρει ότι οι θρησκείες είναι πολλές, ο Θεός όμως ένας. Και αυτός ο ένας Θεός ΔΕΝ θέλει οι άνθρωποι να σκοτώνονται μεταξύ τους. Γιατί ΟΛΟΙ οι άνθρωποι είναι παιδιά του και ΟΛΟΙ οι άνθρωποι είναι αδέλφια…
Ναι, σωστά το καταλάβατε, βρίσκομαι στην Αστανά, την καινούρια πρωτεύουσα του Καζακστάν, που φέτος γιορτάζει μαζί με τον Πρόεδρό της Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ, τα 25 χρόνια ανεξαρτησίας του από τη Σοβιετική Ένωση.
Στάθης Παπαγιαννίδης
Ο Στάθης Παπαγιαννίδης γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη, μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε στην Πάτρα, μετεκπαιδεύτηκε στο Λονδίνο και τώρα ζει στο Λαύριο.
Δεν πίστεψε στο τρένο της Πληροφορικής (βλ. Βοηθήστε τους Κομπιουτεράδες, εκδ. Θέμα 1992), ούτε στο θαύμα του εκσυγχρονισμού και του ευρώ (βλ. το Αλφαβητάρι του Εκσυγχρονισμένου, εκδ. Δίαυλος 2001).
Αντίθετα, πιστεύει στη βέλτιστη αξιοποίηση του χρόνου (βλ. Πως θα γίνεις πλούσιος σε χρόνο, εκδ. Πατάκη 2007) και στη χαρά της δημιουργικότητας που ξεπερνά την απόλαυση της κατανάλωσης (Καταναλωτική Νοημοσύνη, το παρόν βιβλίο).
Με σπουδές στην πληροφορική και τα οικονομικά (Πολυτεχνείο Πατρών, London School of Economics) και πολυετή τραπεζική εμπειρία (Εθνική Τράπεζα, Alpha Bank), ο συγγραφέας καταθέτει μια διαφορετική πρόταση στην οικονομική κρίση που μας βρήκε τόσο απροετοίμαστους.
Μια πρόταση που λέει ότι το φως δε βρίσκεται στην άκρη του τούνελ αλλά μέσα στο κεφάλι μας αρκεί ν’ αφήσουμε τη σκέψη μας ελεύθερη και την ψυχή μας ανοιχτή στους γύρω μας.
Loading ...