Search
Friday 22 July 2016
  • :
  • :
Επικαιρότητα

Το τέλος της πολιτικής

ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Δοκιμάσαμε όλα τα κόμματα σε όλους τους συνδυασμούς. Τίποτε δεν άλλαξε προς το καλύτερο. Όλοι οι πολιτικοί αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.

Ποιοι όμως κυβερνάνε σήμερα;

Οι πολιτικοί ή οι τεχνοκράτες;

Οι ιδεολογίες ή οι αριθμοί; Προσθέτουμε και αφαιρούμε νούμερα, υπολογίζουμε ποσοστά, μετράμε το αυξανόμενο χρέος και το μειούμενο ΑΕΠ και νομίζουμε ότι η λύση στην κρίση είναι μια οικουμενική κυβέρνηση ή ξανά εκλογές.  Μα ό,τι και να κάνουμε ΔΕΝ βγαίνουν τα νούμερα. Για τα επόμενα 40 χρόνια θα αργοπεθαίνουμε…

Η συνταγή της σκληρής λιτότητας, η συνταγή δηλαδή του ΔΝΤ λέει ότι σ’ έναν άνθρωπο που υποσιτίζεται να δίνουμε όλο και λιγότερη τροφή, τόση όση απλώς να αναπνέει ασχέτως αν δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του.

Οι νεώτεροι και καλύτεροι των Ελλήνων φεύγουν μαζικά σε χώρες του εξωτερικού.  Κόστισαν στην Ελλάδα από ηλικία 0 – 25 σαν παθητικό και θα δώσουν όλο το ενεργητικό μετά τα 25 σε άλλες χώρες. Πόσο βαριά αιμορραγία και πόσο άδικη για την Ελλάδα…

Και ποια είναι η λύση; Τι εναλλακτικές έχουμε;

Ένας Ρώσος καθηγητής στο LSE έλεγε ότι εάν συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε σε αδιέξοδο, πρέπει να πάμε προς τα πίσω όσα βήματα χρειάζονται μέχρι να δούμε ποια ήταν η λάθος πόρτα που ανοίξαμε και μας οδήγησε στο αδιέξοδο.  Και μετά να βγούμε από αυτήν την πόρτα και να μπούμε σε μια άλλη μήπως έχουμε καλύτερη τύχη.

Σήμερα, το 2016, η παγκόσμια πολιτική βρίσκεται σε αδιέξοδο και αμηχανία. Τρομοκρατία, φονταμενταλισμός, πόλεμοι, προσφυγικές ροές, ενεργειακό, μεταναστευτικό, ξενοφοβία, έξαρση εθνικισμού, καχυποψία, κλείσιμο συνόρων, κατάντησαν τους πολιτικούς έρμαια των εξελίξεων ανίκανους να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις των καιρών μας.

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων οδήγησε σε καθολική αταξία.

Πηγαίνοντας προς τα πίσω παρατηρούμε ότι τα τελευταία 50 χρόνια η διάκριση των εξουσιών άλλαξε: Δεν είναι η νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία που κυβερνούν τα κράτη. Δυστυχώς η διαπλοκή είναι αόρατη και παγκόσμια, Θεός είναι το χρήμα και οι τρεις εξουσίες είναι σήμερα, με σειρά δύναμης – όπως πρώτος έχει επισημάνει ο Ιγνάσιο Ραμονέ – οι εξής:

  1. Πολυεθνικές εταιρίες
  2. Παγκόσμια δίκτυα ΜΜΕ
  3. Πολιτικοί [puppets = μαριονέττες]

Πλανητάρχης ΔΕΝ είναι ο Ομπάμα [ποτέ δεν ήταν]. Είναι απλό puppet και, ευφυώς, το δείχνει όλο και περισσότερο στις τελευταίες εμφανίσεις του. Πλανητάρχης είναι ο πρόεδρος της Goldman Sachs, o Εβραίος Lloyd Craig Blankfein. Πόσοι ξέρουν το όνομά του ή έχουν δει την φυσιογνωμία του;  Δεν είναι τυχαίο ότι αυτόν πρωτοσυνάντησε ο Ομπάμα μόλις εκλέχθηκε πριν 8 χρόνια.

Τρεις Αμερικανικές εταιρίες [καμία ευρωπαϊκή δυστυχώς] έχουν το αποκλειστικό προνόμιο να βαθμολογούν τις οικονομίες των κρατών όλου του πλανήτη. Λέγονται Οίκοι Αξιολόγησης και είναι οι Fitch, Standard and Poors και Moodys. Αυτές τις 3 εταιρίες όμως  ποιος τις αξιολογεί;

Η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωζώνη επειδή ο Σημίτης συμφώνησε να «αγοράσει» η Goldman Sachs μέρος του χρέους και να το περάσει κάτω από το χαλί.  Από όλη αυτή τη συμφωνία κέρδισε η GS και καταστράφηκε η Ελλάδα. Ο γάμος της Ελλάδας με το ευρώ ήταν ένας αποτυχημένος γάμος από συνοικέσιο και κανείς δεν διάβασε στο προγαμιαίο συμβόλαιο ότι απαγορεύεται το διαζύγιο… Δεν χρειάζεται γνώσεις Οικονομικών, παρά μόνο απλή λογική, για να καταλάβει ο καθένας ότι μία κατ’ εξοχήν εισαγωγική χώρα [η Ελλάδα] με μία κατ’ εξοχήν εξαγωγική χώρα [Γερμανία] δεν μπορούν να έχουν το ίδιο νόμισμα.

Η σημερινή γενιά θα είναι η πρώτη που θα ζήσει λιγότερο, θα αμειφθεί λιγότερο, θα πληρώσει τους περισσότερους τόκους από τα δάνεια των προηγούμενων γενεών, θα έχει περισσότερη ανεργία, λιγότερα συντάξιμα χρόνια, μικρότερες συντάξεις, λιγότερη ελπίδα.

Εάν πάμε κι άλλο προς τα πίσω θα δούμε ότι οι πολιτικοί έχασαν την αυτοδυναμία και την αξιοπιστία τους από τη στιγμή που δέχθηκαν χορηγίες και χρηματοδοτήσεις από εταιρίες και τράπεζες προσπαθώντας να καλύψουν τις πανάκριβες προεκλογικές εκστρατείες τους.   Κατέβηκαν δε ακόμη ένα σκαλί όταν «εξαναγκάστηκαν» να δημιουργήσουν ανίερες συμμαχίες με ΜΜΕ και καναλάρχες. Αυτοδύναμη δεν είναι πλέον η μονοκομματική κυβέρνηση αλλά αυτή που προεκλογικά δεν στηρίχθηκε σε χρηματοδότηση εταιριών και ολιγαρχών για να εκλεγεί. Άρα, καμία κυβέρνηση δεν είναι πραγματικά αυτοδύναμη. Όλες έχουν να λογοδοτήσουν κάπου.

Παλαιότερα ξεχώριζες έναν πολιτικό για την ιδεολογία του και τις πολιτικές θέσεις τού κόμματός του.  Σήμερα τον κρίνεις από τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις και τα διαφημιστικά σποτ, που έχουν σχεδιάσει οι επικοινωνιολόγοι του. Οι ίδιες εταιρίες που διαφημίζουν απορρυπαντικά διαφημίζουν και κόμματα. Εξάλλου την ίδια δουλειά κάνουν και τα δύο. Τα απορρυπαντικά ξεπλένουν ρούχα, τα κόμματα ξεπλένουν χρήμα [βλ. μαύρα ταμεία, Χριστοφοράκος, Τσουκάτος, Siemens].

Στην Αφρική ο μισός πληθυσμός υποσιτίζεται την ώρα που στις ΗΠΑ ξοδεύουν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια στην πολύμηνη και πολυέξοδη προεκλογική τους εκστρατεία:  Ένα ανούσιο show χωρίς αρχή και τέλος…

Μήπως τελικά έχουμε βάλει το κάρο μπροστά από το άλογο; Μήπως έχουμε ξεχάσει ότι ο άνθρωπος είναι ο σκοπός και το χρήμα το μέσο [και όχι το αντίστροφο];

Εάν γυρίσουμε 2.000 χρόνια πίσω, θα δούμε ότι ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε σε όλον τον πλανήτη με 12 μόνο αποστόλους. Πριν λίγες μέρες γιορτάσαμε την Ανάσταση του Χριστού.  Μα αυτή τη γιορτάζουμε κάθε χρόνο. Το θέμα είναι πότε θα γιορτάσουμε την ανάσταση των ανθρώπων. Και την απεξάρτησή τους από τα περιττά, τις υπερβολές και την επιδειξιμανία.  Ώστε να φτιάξουμε μια κοινωνία με λιγότερους φτωχούς και λιγότερο πλούσιους. Και να δώσουμε στους πολιτικούς ξανά λόγο ύπαρξης, πέρα από τη βουλευτική αποζημίωση.

Στάθης Παπαγιαννίδης

Στάθης Παπαγιαννίδης

Ο Στάθης Παπαγιαννίδης γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη, μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε στην Πάτρα, μετεκπαιδεύτηκε στο Λονδίνο και τώρα ζει στο Λαύριο.

Δεν πίστεψε στο τρένο της Πληροφορικής (βλ. Βοηθήστε τους Κομπιουτεράδες, εκδ. Θέμα 1992), ούτε στο θαύμα του εκσυγχρονισμού και του ευρώ (βλ. το Αλφαβητάρι του Εκσυγχρονισμένου, εκδ. Δίαυλος 2001).

Αντίθετα, πιστεύει στη βέλτιστη αξιοποίηση του χρόνου (βλ. Πως θα γίνεις πλούσιος σε χρόνο, εκδ. Πατάκη 2007) και στη χαρά της δημιουργικότητας που ξεπερνά την απόλαυση της κατανάλωσης (Καταναλωτική Νοημοσύνη, το παρόν βιβλίο).

Με σπουδές στην πληροφορική και τα οικονομικά (Πολυτεχνείο Πατρών, London School of Economics) και πολυετή τραπεζική εμπειρία (Εθνική Τράπεζα, Alpha Bank), ο συγγραφέας καταθέτει μια διαφορετική πρόταση στην οικονομική κρίση που μας βρήκε τόσο απροετοίμαστους.

Μια πρόταση που λέει ότι το φως δε βρίσκεται στην άκρη του τούνελ αλλά μέσα στο κεφάλι μας αρκεί ν’ αφήσουμε τη σκέψη μας ελεύθερη και την ψυχή μας ανοιχτή στους γύρω μας.




Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *