Την κοίταξε για μια τελευταία φορά. Προσπάθησε να απομνημονεύσει το βλέμμα της, τις βλεφαρίδες της που βάραιναν από τα δάκρυα, τα πυρόξανθα μαλλιά της καθώς τα τίναζε με νευρικότητα στους ώμους της. Την ήξερε αυτή την κίνηση καλά, την έκανε ενστικτωδώς όποτε ένιωθε αμηχανία και κρατιόταν να μη πει αυτό που σκεφτόταν. Η αξιοπρέπειά της είναι πάνω από όλα του είχε πει κάποια στιγμή και ήξερε καλά τώρα πως κρατιόταν με νύχια και με δόντια να μην τον χαστουκίσει.
Τη θαύμαζε αυτή την αυτοσυγκράτησή της, από τη πρώτη φορά που διαπίστωσε πόσο πολύ την όριζε η εικόνα που έδινε σε στιγμές σύγχυσης και ταραχής. Δεν έχανε την ψυχραιμία της ποτέ. Μεγάλωσε έλεγε για ξεσπάσματα και εντάσεις, κουράστηκε της έλεγε εκείνος όταν της υποσχόταν ότι μαζί του δεν θα υπήρχε λόγος να τινάζει τα μαλλιά στους ώμους.
Τα θυμάται τα λόγια του αυτά όση ώρα την κοιτάει. Πρέπει να φύγει αλλά νιώθει τα πόδια του καρφωμένα στο πάτωμα, είναι τα τελευταία κομμάτια φιλότιμου που του έχουν απομείνει που τον κρατάνε εκεί, το λιγότερο που έχει να κάνει είναι να της δώσει την ευκαιρία να του μιλήσει, να βγάλει από μέσα της τη λάβα που τη καίει, την αγανάκτησή της, την απογοήτευσή της. Είναι σίγουρος για όλα τα συναισθήματα που της έχει προκαλέσει, ο ίδιος που λίγους μήνες πριν της φύλαγε τα χέρια από υποταγή, της χάιδευε το κεφάλι με στοργή και τη κράταγε στα χέρια του σαν σπάνιο θησαυρό.
Φέρνει στο μυαλό του τη πρώτη εικόνα της, ένα βροχερό μεσημέρι Κυριακής σε ένα καφέ στα Εξάρχεια. Κάπου την είχε ξαναδεί, κοπέλα λυγερόκορμη που δεν περνάει απαρατήρητη, αλλά δεν θυμόταν που. Μάζεψε όλο το θάρρος του για να της μιλήσει τότε, το ίδιο θάρρος που μάζεψε και τώρα όταν της ανακοίνωσε το τέλος. Γιατί την ήθελε ακόμα, αλλά οι φόβοι του ήταν μεγαλύτεροι από την επιθυμία του.
Ένιωσε ότι εκτέθηκε, ότι έδειξε παραπάνω από όσα τον είχαν μάθει να δείχνει και ένας άντρας δεν πρέπει να εκτίθεται και να τον ορίζουν τα συναισθήματα του, όσο δυνατά και να είναι αυτά. Ξέρει ακόμα και εκείνη τη τελευταία στιγμή ότι άνθρωπο σαν και εκείνη δύσκολα θα ξαναβρεί, θησαυροί σκέφτεται δεν υπάρχουν πια, όσα ουράνια τόξα και αν ψάξεις στο τελείωμά τους, όσους χάρτες και αν ακολουθήσεις, αλλά επιλέγει να την αφήσει.
Φοβάται αυτό που γίνεται μαζί της, το άγνωστο τρομάζει και δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Φοβάται που την έχει ανάγκη, που τη σκέφτεται, που τη ποθεί τόσο. Συνήθισε σε μέτρια πράγματα και τα έντονα αληθινά δεν τα αντέχει, προτιμά την ασφάλεια από το ρίσκο, ακόμα και αν αυτό οδηγούσε στην απέραντη ευτυχία.
Ποιος χρειάζεται όμως την απέραντη ευτυχία όταν μπορεί να βρίσκει μικρές, διαφορετικές, πρόσκαιρες ευτυχίες καθημερινά; Τί σου χρειάζεται η συναισθηματική ολοκλήρωση όταν ολοκληρώνεις κάθε μέρα ανάμεσα σε διαφορετικά πόδια;
Τα πόδια αρχίζουν να σαλεύουν, πρώτα το δεξί και μετά το αριστερό. Ανοίγει τη πόρτα και φεύγει, πιο γρήγορα από ότι έκανε τη πρώτη φορά που τη πέρασε. Η πόρτα όμως κλείνει πίσω του απότομα, όπως έκλεισε και η θέση στη καρδιά εκείνης για αυτόν που όσο και να συνέχιζε να την κοιτάζει δεν είχε κάτι να του πει. Τα είπαν όλα τα βρεγμένα μάτια της και το παγωμένο βλέμμα της. Η νύχτα τελειώνει και θα πάρει μαζί της ό,τι την πλήγωσε για ακόμα μια φορά. Ξημερώνει μια καινούρια μέρα που θα τη φέρει πιο κοντά σε αυτό που επιθυμεί και σε αυτό που της αξίζει.
Μη λυπάσαι λοιπόν, σκούπισε τα δάκρυά σου και πήγαινε για ύπνο. Όλα αύριο θα είναι διαφορετικά.
Φωτογραφία: theodysseyonline.com
