Δεν ξέρω γιατί ο Αλέξης και ο Βαγγέλης της νέο-πολίτευσης μου θυμίζουν μαχαραγιάδες:
Είναι και οι δύο χαλαροί, καλοσυνάτοι, χιουμορίστες και φιλικοί στον χρήστη [το τελευταίο είναι όρος της πληροφορικής, μτφρ. του user friendly].
Ο Αλέξης από πιτσιρικάς έγινε πρόεδρος του 15-μελούς στο σχολείο, μετά στην ΚΝΕ, μετά στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και μετά Πρωθυπουργός στα 40 του, έχτισε ένα βιογραφικό που θα το ζήλευε και ο Μέγας Αλέξανδρος…
Ο Βαγγέλης από Κένταυρος και Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, έγινε πρόεδρος της Βουλής, μεταβατικός πρόεδρος της ΝΔ, τώρα θέλει επίσης να γίνει και πρωθυπουργός, λέγοντας τον Αλέξη ψευτράκο, ο ίδιος όμως είναι δεξιούλης που «ξεχνά» ότι στα νιάτα του ήταν καραδεξιός του κερατά [οι Κένταυροι ήταν οι Χρυσαυγίτες της ΝΔ].
Όποιος και να είναι ο αυριανός πρωθυπουργός, θα έχουμε ένα πρωθυπουργό Μαχαραγιά που θα κυβερνήσει ένα λαό ραγιάδων. Στο βιβλίο μου «Καταναλωτική Νοημοσύνη» [Εκδ. Δίαυλος] προτείνω ο αυριανός Πρωθυπουργός να ζητήσει την αναδιάρθρωση του χρέους με γλώσσα-ύφος- και επιχειρήματα Μαχαραγιά.
«Πολυχρονεμένοι μου αφέντες,
Έχουνε όλοι σηκώσει μπαϊράκι στην Ελλάδα και σιχτιρίζονται με το 3ο χαράτσι που μας έχετε επιβάλλει. Η χώρα χρωστάει παράδες στο βιλαέτι σας αλλά δεν είναι σωστό να μας ρίξετε στο χαντάκι. Το ντοβλέτι προσπαθεί να μαζέψει φόρους, αλλά τόσα χρόνια οι εφοριακοί παίρνανε μπαξίσι και κάνανε τα στραβά μάτια. Οι φορολογούμενοι ήτανε μάστορες στο αλισβερίσι και πάντοτε δίνανε καλό πεσκέσι στους ελεγκτές. Οι πολιτικοί διορίσανε τους μισούς Έλληνες με ρουσφέτι και τους έμαθαν στο ραχάτι, το χουζούρι και το αραλίκι. Είναι τόσοι πολλοί αυτοί που έχουνε μπάρμπα στην Κορώνη ώστε η Κορώνη κοντεύει να γίνει σαν τη Νέα Υόρκη. Όταν μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΟΝΕ νομίσαμε ότι πετύχαμε κελεπούρι. Θέλαμε να έρχονται τουρίστες εδώ να χορεύουν συρτάκι και καρσιλαμά στα μπουζούκια, να τρώνε τζατζίκι, ταραμά, ιμάμ μπαϊλντί, παστουρμά και καβουρμά, να μας αφήνουν συνάλλαγμα κι εμείς ν’ αγοράζουμε απ’ αυτούς κάμπριο και 4x4. Τώρα λέτε ότι φαλιρίσαμε και θέλετε να μας κόψετε το βερεσέ. Αλλά και πάλι, παράδες δεν υπάρχουν για να σας ξεχρεώσουμε. Δεν έμεινε τίποτα. Καπούτ. Όμως συμπαθάτε μας γιατί μπορεί να ήμασταν λίγο μπαταξήδες και μπαγαπόντηδες, αλλά σοβαρά κουσούρια δεν έχουμε. Αχαΐρευτοι δεν είμαστε. Κάποτε είχαμε λεβεντιά και φιλότιμο – λέξεις που δεν μεταφράζονται στ’ αγγλικά – εσείς φταίτε που μας μπερδέψατε με την καλοπέραση και το ρίξαμε στο σορολόπ και στα μπουζούκια. Δώστε μας άλλη μια ευκαιρία και θα δείτε τι μπορούμε να κάνουμε. Στα μπουζούκια πηγαίνουμε, μπουζουκοκέφαλοι όμως δεν είμαστε. Απλώς μη προσπαθείτε να μας κόψετε και το τσιγάρο γιατί άλλο χατίρι δεν μπορούμε να σας κάνουμε.
Άμα θέλετε να βγούμε πιο γρήγορα από την κρίση, μία είναι η λύση: μάλλιασε η γλώσσα μας να σας λέμε ότι το χρέος είναι σαν τον μακρυμάλλη που θέλει κούρεμα, γιατί σέρνονται τα μαλλιά του στο πάτωμα και τα πατάει. Κι αν ακόμη δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι πρέπει να πάμε το χρέος στον μπαρμπέρη για haircut, άλλα νταραβέρια μαζί σας δεν θέλουμε.
Γίναμε κατανοητοί καρντάσηδες;»
Βέβαια αυτή η μορφή της γλώσσας με τις τουρκικές καταβολές θα δυσκολέψει λίγο τους μεταφραστές αλλά πρέπει κάποτε να γίνει σαφές ότι δεν ανήκουμε μόνο στη Δύση, όπως ατυχώς μας δήλωσε ο Εθνάρχης.
Σας θυμίζω ότι η Γροιλανδία είναι η μόνη χώρα του κόσμου που γεωγραφικά ανήκει στην Αμερικανική ήπειρο και πολιτικά στην Ευρώπη [στη Δανία].
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του κόσμου που πολιτικά ανήκει στη Δύση αλλά πολιτιστικά στην ορθόδοξη ανατολή. Γι’ αυτό άλλο το Πάσχα κι άλλο το ελληνικό Πάσχα [Μια φορά έκανα Πάσχα στο Λονδίνο και δεν κατάλαβα τίποτε]. Άρα σύμμαχοί μας είναι και η Μέρκελ και ο Πούτιν: Η Μέρκελ έχει το ελληνικό χρέος και ο Πούτιν το ελληνικό αλφάβητο.
