Του Κων. Δέδε, Δικηγόρου – Μέλος του Τομέα Ανάπτυξης της ΝΔ
Η οικονομική κρίση που ξέσπασε στις αρχές του 2010 αποκάλυψε μία νέα Ευρώπη: λιγότερο ισότιμη και αλληλέγγυα, περισσότερο αυστηρή και ιεραρχική. Μετά από έξι χρόνια σφοδρών οικονομικών αναταράξεων, τα επιμέρους μέτρα αναδιάρθρωσης της οικονομίας, τα οποία έλαβε κάθε χώρα, έχουν οδηγήσει σε διαφορετικές οικονομικές και πολιτικές ισορροπίες.
Ας δούμε αρχικά το παράδειγμα της Ιρλανδίας: To 2010 η Ιρλανδία βρισκόταν ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία, η οποία αποτράπηκε μόνο χάρη στο διεθνή δανεισμό. Όμως, έπειτα από πενταετή πολιτική λιτότητας η κυβέρνηση παρουσίασε έναν σχεδόν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό.
Επί πέντε χρόνια δύο Ιρλανδοί υπουργοί έδωσαν σκληρή μάχη κατά του ιρλανδικού δημοσιονομικού ελλείμματος. Ο Μπρένταν Χόουλιν από το εργατικό κόμμα ήταν αρμόδιος για τις δαπάνες και ο Μάικλ Νούναν από το Fine Gael για τα δημόσια έσοδα. Η εξυγίανση των δημοσιονομικών έμοιαζε με Ηράκλειο άθλο. Το δημοσιονομικό έλλειμμα είχε φθάσει τότε στο 11% του ΑΕΠ, που αντιστοιχούσε σε 18,7 δισεκατομμύρια ευρώ. Στα τέλη του 2015 το έλλειμμα περιορίστηκε σε μόλις 62 εκατομμύρια από 8 δισεκατομμύρια το 2014.
Προς αντιμετώπιση της κρίσης ακολουθήθηκε μια οικονομική πολιτική που προάγει την ανάπτυξη και τη σταθερότητα. Μέσω φορολογικών αυξήσεων, περικοπών δαπανών, ενίσχυσης της ρευστότητας, στενής παρακολούθησης του κρατικού χρέους και παροχή κινήτρων στις εγχώριες επιχειρήσεις.
Παράλληλα, η μείωση των μισθών και του εργατικού δυναμικού του δημοσίου τομέα, υλοποιήθηκε σε πνεύμα συναίνεσης με όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, καθώς οι Ιρλανδοί αντιλήφθηκαν ότι έπρεπε να γίνουν θυσίες για να επιτευχθεί η ανοικοδόμηση της χώρας και η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης. Θα μπορούσε άραγε να γίνει το ίδιο στην Ελλάδα αδιαμαρτύρητα και χωρίς πολιτικό κόστος;
Η Ρουμανία (το δεύτερο παράδειγμα) ήταν ήδη από το 2009 σε πρόγραμμα στήριξης από το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Παγκόσμια Τράπεζα, έχοντας δανειστεί 20 δις Ευρώ για να στηρίξει την οικονομία και το νόμισμά της. Τα νούμερα όμως δεν έβγαιναν και ο προϋπολογισμός «αγκομαχούσε» μετά από τη μεγάλη μείωση του ΑΕΠ που προκάλεσε η παγκόσμια οικονομική κρίση. Η τότε κυβέρνηση του δεξιού Emil Boc πιέστηκε αφόρητα από τους δανειστές, που ζητούσαν να αυξηθεί η φορολογία από το 16% στο 25%.
Τα μέτρα που ελήφθησαν ήταν αντίστοιχα με αυτά της Ιρλανδίας: μείωση δαπανών, μισθών και συντάξεων, απολύσεις από το Δημόσιο, αύξηση ΦΠΑ. Ωστόσο, δεν επλήγησαν οι επιχειρήσεις και δεν αυξήθηκε ο φόρος στους ιδιώτες, με αποτέλεσματα θεαματικά:
Η οικονομία που κινούνταν σε συνθήκες εκτροχιασμού μαζεύτηκε γρήγορα. Ήδη το 2011 η χώρα έφτασε κοντά σε θετική ανάπτυξη. Το πρόγραμμα του ΔΝΤ τελείωσε το 2013, σταδιακά οι μισθοί και οι συντάξεις επέστρεψαν στα επίπεδα προ των περικοπών, οι φόροι μειώθηκαν, οι θέσεις εργασίας και οι επενδύσεις αυξήθηκαν. Σήμερα, η λέξη «ΔΝΤ» για τους Ρουμάνους αποτελεί μακρινή ανάμνηση.
Το γεγονός ότι όχι μόνο η Ιρλανδία, αλλά και η γειτονική Ρουμανία βρίσκεται σε πορεία οικονομικής ανάκαμψης θα πρέπει να μας ανησυχήσει, δεδομένου του ότι η Ελλάδα δείχνει να μην μπορεί να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο των οικονομικών και πολιτικών προβλημάτων.
«Είναι σοβαροί οι Ρουμάνοι και οι Ιρλανδοί και ασόβαροι εμείς;» θα πει κάποιος. Όχι, απλά οι πολιτικοί των χωρών αυτών επέλεξαν να λύσουν το πρόβλημα «μια και έξω», αντί να χαϊδεύουν αυτιά. Είναι πλέον σαφές ότι οι μέχρι τώρα πολιτικές της υπερφορολόγησης και της απώθησης των επενδύσεων έχουν αποτύχει. Μένει να δούμε αν η αποφασιστικότητα που επέδειξαν οι Ιρλανδοί, οι Ρουμάνοι αλλά και οι Κύπριοι για να απεγκλωβιστούν από τα Μνημόνια και την οικονομική επιτροπεία θα μας εμπνεύσει έστω και ετεροχρονισμένα.
Loading ...