Δείτε το βιβλίο και στη biblionet.gr
Θεωρούμε τη σταύρωση του Ι. Χριστού δεδομένη, όχι εξαιτίας της απόφασης της (κατα)δίκης Του αλλά από τη στάση που ο Ίδιος επέδειξε κατά τη διάρκεια της αλλά κυρίως πάνω στο Σταυρό. Παρόλα αυτά η απόφαση του Ποντίου Πιλάτου, των αρχιερέων, των Φαρισαίων και του όχλου να σταυρωθεί δεν παύει να αποτελεί μια (κατα)δίκη, της οποίας τα στοιχεία, εγκυρότητα και απόφαση οφείλουμε να αξιολογήσουμε. Στο σύγγραμμα του, με τίτλο «Αναψηλάφηση της δίκης του Ιησού και της (αυτό)καταδίκης του Ιουδαϊκού λαού», ο ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Παναγιώτης Ι. Μπούμης, επιχειρεί να ρίξει φως σε αυτή την (κατα)δίκη, αλλά και την απόφαση της μέσα από τις μαρτυρίες από τους Αποστόλους, ίσως και από άλλους σύγχρονους και αυτήκοους μάρτυρες, που βρίσκονται στα ιερά κείμενα και τέσσερα Ευαγγελία, αλλά κυρίως μέσα από την ερμηνεία τους.
Το εν λόγω βιβλίο, εκδόσεως 89,5 Ρ/Σ της Εκκλησίας της Ελλάδος, αναπτύσσεται στις ακόλουθες ενότητες: Πρόλογος, Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών. Προλογικό σημείωμα Διευθυντού Ρ/Σ 89,5. Προλεγόμενα. Οι επίσημες μαρτυρίες των τεσσάρων Ευαγγελίων. Μεταγενέστερες ημιεπίσημες Εκκλησιαστικές μαρτυρίες. Έλεγχος – Αξιολόγηση των στοιχείων της δίκης. Επιλεγόμενα.
Να θυμίσουμε ότι οι αιτίες – κατηγορίες που προσήχθησαν κατά τη διαδικασία της δίκης του Ι. Χριστού προκειμένου να ενοχοποιηθεί και μάλιστα να αποδειχθεί ότι ήταν ένοχος θανάτου ήταν:
- «Ούτος (ο Ι. Χριστός) έφη, δύναμαι καταλύσαι τον ναόν του Θεού και δια τριών ημερών οικοδομήσαι αυτόν» (γ’ Ευ.). (Πρβλ. Ματθ. 26,61).
- «Ο Χριστός ο Υιός του Θεού» (γ’ Ευ., δ’ Ευ.). (Πρβλ. Ματθ. 26,63, Ιω. 19,7).
- «Ο βασιλεύες των Ιουδαίων» (δ’ Ευ., στ’ Ευ.). (Πρβλ. Ιω. 18,33, Μαρκ. 15,18).
Κρίθηκε ένοχος για τη «βλασφημία» ότι είναι υιός του Θεού από το Ιουδαϊκό Συνέδριο, υπό την προεδρία του Καϊάφα. Επειδή όμως δεν μπορούσε να εκτελεστεί η εν λόγω ποινή (θανάτου), για αυτό έστειλαν την απόφαση στον έπαρχο Πιλάτο, ως αρμόδιο να αποφασίσει για την εκτέλεση της ποινής του θανάτου.
Ο Παναγιώτης Ι. Μπούμης γεννήθηκε το 1934 στην Αθήνα. Σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1952-56) και με υποτροφία του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών και της Γερμανικής κυβερνήσεως, θεολογία και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Gottingen και θεολογία και νομική στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Ανακηρύχθηκε διδάκτορας της Θεολογικής Σχολής Αθηνών το 1970 και εκλέχθηκε υφηγητής του Κανονικού Δικαίου το 1980 και (τακτικός) καθηγητής το 1986. Διετέλεσε Πρόεδρος του “Φοιτητικού Θεολογικού Συνδέσμου”, Αντιπρόεδρος της “Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων”, Συγκλητικός Πρόεδρος του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Γεν. Γραμματέας του Επικοινωνιακού και Μορφωτικού Ιδρύματος, της Εκκλησίας της Ελλάδος και μέλος σε διάφορες επιτροπές της Εκκλησίας και των υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού.
Loading ...