Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Ντόναλντ Τραμπ είναι άξιος της οργής και του μίσους μας, για τις ρατσιστικές του θέσεις, για το αλαζονικό ύφος του και την αφορολόγητη τεράστια περιουσία του.
Είναι δε απόλυτα λογικό να έχουμε σοβαρούς ενδοιασμούς για την κυβέρνηση που φτιάχνει με δισεκατομμυριούχους επιχειρηματίες.
Όλα αυτά και πολλά άλλα δικαιολογούν την παγκόσμια αναστάτωση και τις αντιδράσεις στις ΗΠΑ.Όμως είναι πράγματι αυτά που προκαλούν τέτοια δυσφορία, είναι οι εννιά κωλοτούμπες που έκανε για πολιτικές που είχε ανακοινώσει και τώρα τις παίρνει πίσω ή είναι κάτι άλλο βαθύτερο που μας κάνει να τον μισούμε;
Ανάμεσα στον ορυμαγδό των πολιτικών του δηλώσεων και πολιτικών προθέσεων που μας εκνεύρισαν και μας φόβισαν, ο Τραμπ είπε και μερικές αλήθειες που προκάλεσαν σοκ. Για παράδειγμα,
· ότι η FED, η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα είχε δημιουργήσει μια «ψεύτικη οικονομία» που οδήγησε στο κραχ του 2007-8, είναι μια ανομολόγητη αλήθεια, ένα τραγικό λάθος του πάλαι ποτέ «σοφού» προέδρου της Άλαν Γκρίνσπαν που πληρώθηκε με την απώλεια 30 εκατ. θέσεων εργασίας παγκοσμίως.
· Ότι καταργήθηκαν οι επενδυτικές τράπεζες με βαριές συνέπειες στην πραγματική οικονομία, είναι επίσης σωστό. Το ότι τώρα θέλει να τις αναστήσει προκειμένου να στηρίξει την πραγματική ανάπτυξη και το ότι ο Τραμπ επιθυμεί στην ηγεσία της FED κάποιον που να αλλάξει το μίγμα της σχέσης δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής, προφανώς και λογικό είναι και αντιδράσεις των συστημικών (χρηματοοικονομικών) δυνάμεων προκαλεί.
Προκαλεί όμως και το συναίσθημα αυτών που τον καταψήφισαν γιατί αντιλαμβάνονται πως αυτά έπρεπε να τα κάνουν οι δικοί του εκλεκτοί εδώ και καιρό.
Προφανώς, ενοχλεί και τους νατοϊκούς συμμάχους των ΗΠΑ η αλήθεια που ο Τραμπ τους θυμίζει εμφατικά, ότι έχουν δηλαδή υποχρέωση να επενδύουν στην άμυνα το 2% του ΑΕΠ τους και δεν το κάνουν, όπως άλλωστε και ότι ο λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκε το ΝΑΤΟ δεν υπάρχει εδώ και δεκαετίες.
Κι αυτές τις αλήθειες θα προτιμούσαμε να μην τις λέει και να μην απειλεί πως θα τις εφαρμόσει ο Τραμπ, αλλά ένας δικός μας που όμως δεν το έκανε ποτέ.
Το ίδιο ισχύει και για τη Ρωσία που η Δύση προσπαθεί να πνίξει από τότε που ανέκαμψε με τις τιμές του πετρελαίου, είτε με τις νατοποιήσεις των χωρών του ρωσικού περίγυρου, είτε με τις πορτοκαλί (ενίοτε κατάμαυρες) επαναστάσεις, είτε με την ανάπτυξη επιθετικών όπλων στα σύνορά της, είτε με οικονομικές κυρώσεις.
Τώρα, ο Τραμπ θέλει να αποκαταστήσει μια «δημιουργική συνεργασία» με τη Ρωσία και να κλείσει όλα τα μέτωπα των τριβών μαζί της, ώστε να συνεργαστούν στην οριστική νίκη κατά του ISIS.
Επειδή λοιπόν όλα αυτά που έχουμε λίγο πολύ σκεφτεί οι περισσότεροι των απανταχού εχθρών του Τραμπ και που θα προτιμούσαμε αυτά να τα κάνουν οι δικοί μας, μεταλλάσσουμε την απογοήτευση και την οργή για τους δικούς μας σε μίσος κατά του άλλου που τα λέει και μάλλον θα τα κάνει.
Η μετάπτωση του αρνητικού συναισθήματος από τον εαυτό μας προς τους άλλους είναι συνήθης στον άνθρωπο αλλά και στις κοινωνίες.
Προφανώς εδώ δεν επιχειρούμε να δικαιολογήσουμε το μεταμοντέρνο φασισμό του Τραμπ, αλλά να επισημάνουμε τα ελλείμματα και την υποκρισία της άλλης πλευράς που υποστηρίζουμε, μήπως και η εκλογή Τραμπ την οδηγήσει σε κάποια ουσιαστική αυτοκριτική, σε μια ριζική αναθεώρηση των πολιτικών και του στιλ που οδήγησαν τους ψηφοφόρους στις λεγόμενες αντισυστημικές επιλογές των «λαϊκιστών», αν προτιμάτε.
Loading ...