του Μιχάλη Α. Μελετίου
«Όποιος λείπει, λείπει τζ’ η μοίρα του» λέει μια παροιμία της Κύπρου. Όποιος είναι απών δηλαδή κατά τη διαμοίραση των πάσης φύσεως προσόδων ή κατά τη λήψη των αποφάσεων, χάνει το δικαίωμα της διεκδίκησης μέρους αυτών. Η μοίρα εδώ, έχει διπλή έννοα. Από τη μία είναι η μοίρα ως κομμάτι (βλέπε μοιρασιά) και από την άλλη είναι η μοίρα ως προδιαγραφόμενη πορεία στον χρόνο, σχετιζόμενη με τις χαρές και τις λύπες που αυτή η πορεία θα επιφυλάσσει.
Το θέμα της παρουσίας ή της απουσίας στην πολιτική ζωή έχει μεγάλη σημασία. Για παράδειγμα, στα χρόνια της μεταπολίτευσης, άπαντες σχεδόν οι πολιτικοί ήθελαν να συσχετίσουν τις υπάρξεις τους με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Ήταν όλοι εκεί! Όλοι πάλεψαν κατά της Χούντας! Όλοι συνέβαλαν αγωνιστικά στον διωγμό της! Είχαν επομένως και αυτοί ένα μερίδιο (η μοίρα που λέγαμε πριν) στην «επανάσταση». Άρα, δικαιούνται να έχουν ως πεπρωμένο (=η κατάληξη της μοίρας κατά την δεύτερη της έννοια) την αέναή τους παρουσία στην πολιτική ζωή του τόπου. Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί για χάριν της ιστορικής αληθείας, ότι το Πολυτεχνείο έγινε τον Νοέμβριο του 1973 ενώ η Χούντα έπεσε (ουσιαστικά από μόνη της) τον Ιούλιο του 1974 ως αποτέλεσμα της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο.
Κάθε επανάσταση όμως, για να τελεσφορήσει, απαιτεί θυσίες πολλές. Και σε αυτές τις θυσίες μεγαλύτερο ειδικό βάρος στην πιλάντζα (=η ζυγαριά στην κυπριακή) της ιστορίας κατέχει το αίμα των νεκρών. Η εποχή μας, είναι η εποχή της παράνοιας και της αντιστροφής των όρων. Παντού κυριαρχεί η προστυχιά των ειδώλων. Σχεδόν τα πάντα είναι εικονικά, ανύπαρκτα, ψεύτικα. Ζούμε ζωές μέσα από οθόνες υπολογιστών, μέσα από κινητά, μέσα από μια νιρβάνα ετεροπροσδιορισμού ξιπασιάς και φαινομενικής χλιδής. Απατηλά είδωλα στον βωμό της νωθρότητας και του διανοητικού ευνουχισμού. Έχει ωστόσο και η δική μας εποχή τους νεκρούς της. Και είναι αναρίθμητοι. Και είναι χωρίς τάφους με σκαλιστούς σταυρούς. Είναι οι νεκροί που δεν γεννήθηκαν ποτέ. Είναι αυτοί που δεν πρόλαβαν ούτε καν να γίνουν ένα όνομα στα κατάστιχα κάποιου ληξιαρχείου. Είναι τα παιδάκια που δεν ήρθαν ποτέ στον κόσμο. Αυτά που χάριν της απάτης των ειδώλων, έλειψε η μοίρα τους χωρίς καν να τους δοθεί η ευκαιρία να την διεκδικήσουν. Κάπως έτσι όμως, μπαίνει η ταφόπλακα των λαών…
Σήμερα, αρκετές χιλιάδες ελληνόπουλα, παρότι εν καιρούς απείρως πιο ευνοϊκούς σε σχέση με άλλες εποχές, χάνουν τις ζωές τους προτού καν γεννηθούν. Ο δήμιος τους όμως δεν είναι βέβαια ούτε η πείνα, αλλά ούτε και η έλλειψη των χρημάτων ή οι κακουχίες των ημερών. Δήμιός τους είναι οι πιεστικοί παππούδες, οι πατεράδες της μιας βραδιάς αλλά και δυστυχώς, οι ίδιες τους οι μητέρες. Το αγιασμένο θηλυκό σώμα που φέρει τους μαστούς της θρέψης, υποκύπτει στις προσωπικές αδυναμίες, στην ελαφρότητα των εφήμερων απολαύσεων, στις πιέσεις τρίτων, αλλά και στις προσταγές μιας βρώμικης κοινωνίας. Υποκύπτει και αποφασίζει να διακόψει την κύηση…
Πέραν των προσωπικών όμως παραμέτρων, πέραν των ηθικών φραγμών ή πεποιθήσεων, υπάρχει και η ωμή γεωπολιτική παράμετρος που περικλείει μέσα της τα πάντα. Είναι προφανές ότι για να είσαι παρών στις γεωπολιτικές εξελίξεις, πρέπει πρώτα να υπάρχεις! Το να ζεις, είναι απείρως σημαντικότερο από το να έχεις λεφτά, πετρέλαια, κανόνια ή αεροπλάνα. Χωρίς ανθρώπους, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Είναι ωστόσο σαφές, ότι εμείς οι Έλληνες, στο άμεσο μέλλον, κινδυνεύουμε να υποστούμε μια οδυνηρή συρρίκνωση του πληθυσμού μας. Εάν κατοικούσαμε σε έναν τόπο χωρίς καμία γεωπολιτική αξία, ίσως αυτό να μην αποτελούσε κανένα πρόβλημα. Δεν είμαστε όμως μόνοι. Ζούμε σε μια γειτονιά που τυγχάνει να είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό γήινο και θαλάσσιο περιφερειακό κράσπεδο ανάμεσα στους αντιμαχόμενους ισχυρούς πόλους του πλανήτη. Ήδη, τα τελευταία χρόνια ζούμε πολλές ιδιόμορφες συγκρούσεις (οικονομικές, εδαφικές, μεταναστευτικές) που ως απώτερο στόχο έχουν την ανακατανομή της ισχύος ανάμεσα στους ισχυρούς αφέντες της περιοχής μας.
Μία χώρα με υποπληθυσμό, στερείται εργατικών και μαχητικών χεριών, δεν εκδηλώνει πλήρη εκμετάλλευση του πλούτου της και διακινδυνεύει να πληγεί από μαζική εισροή μεταναστών ή την υποταγή της σε ισχυρότερο αντίπαλο. Χρειαζόμαστε επειγόντως χέρια, πόδια και κεφάλια ελληνικά ούτως ώστε να παλέψουμε για την αυριανή μας επιβίωση. Χωρίς αυτά, η οικονομία (αφού αυτή είναι που μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας) δεν ανακάμπτει ούτε σε ένα εκατομμύριο χρόνια.
Από τα ανωτέρω, μπορούμε να κατανοήσουμε ότι αποτελεί ύψιστο εθνικό συμφέρον η άμεση εξάσκηση μιας σοβαρής πληθυσμιακής πολιτικής που, μέσα σε αυτήν, θα περιλαμβάνεται οπωσδήποτε και μια εμπνευσμένη προσπάθεια αποτροπής των διακοπών κυήσεως. Ίσως, εάν δοθούν υπολογίσιμα κίνητρα για τεκνοποιία και εάν το κράτος γίνει έμπρακτος αρωγός σε μονογονεϊκές οικογένειες ή σε ανήλικες μητέρες, τότε, ενδεχομένως, πολλοί από αυτούς τους αγέννητους νεκρούς, να γεννηθούν και να συνεισφέρουν αργότερα με παραγωγικό τρόπο στην ευημερία μας.
Είναι γεγονός ότι ως κράτος και ως πολίτες, έχουμε αποτύχει παταγωδώς σε όλα σχεδόν τα επίπεδα. Είμαστε σε πλήρη τρικυμία εν κρανίω. Το ενθαρρυντικό είναι ότι πολλές φορές κατά την μακραίωνη μας ιστορία, έχουμε βρεθεί σε αυτά, αλλά και σε χειρότερα χάλια και εν τέλει, κάποτε ανακάμπταμε. Το δυσοίωνο είναι ότι μόνον σήμερα κινδυνεύουμε από ολιγανθρωπία και από πληθυσμιακή γήρανση. Ίσως, εάν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί για μερικά χρόνια ακόμα, και με τους ρυθμούς των μεταναστευτικών κυμάτων που παρατηρούνται στη χώρα μας σε συνδυασμό με την καταφανή ανικανότητα των εφαρμοζόμενων εθνικών στρατηγικών για την επίλυση των προβλημάτων που προκύπτουν, η εθνολογική σύσταση του κράτους μας να αλλοιωθεί πλήρως. Υπό αυτές τις συνθήκες όμως, είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι μέρες ζωής του έθνους μας, θα είναι μετρημένες. Και όπως επισημάναμε στην αρχή: «όποιος λείπει, λείπει τζ’ η μοίρα του».
Loading ...