Search
Παρασκευή 11 Μάρτιος 2016
  • :
  • :

Ο θανάσιμα επικίνδυνος Νεοελληνικός αντικατοπτρισμός

ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΣ, ΕΡΗΜΟΣ
Παρακολουθώντας απόσπασμα από την ομιλία του Έλληνα Πρωθυπουργού στη δημόσια τηλεόραση – δεν άντεξα να ακούσω όλες τις οφθαλμαπάτες του – μετά λύπης μου διαπίστωσα, για μια ακόμη φορά, ότι οι σύγχρονοι Έλληνες πολιτικοί, στην πλειονότητα τους, πάσχουν από το σύνδρομο του αντικατοπτρισμού.

Αντικατοπτρισμός ή οφθαλμαπάτη είναι η εμφάνιση ενός αντικειμένου σε διαφορετική θέση στην ατμόσφαιρα από εκείνη που πράγματι είναι αλλά και πηγή δημιουργίας φανταστικών ή εντυπωσιακών οπτικών φαινομένων. Στον αντικατοπτρισμό τα αντικείμενα πολλές φορές παρατηρούνται όχι μόνο σε διαφορετική θέση αλλά και αντεστραμμένα.

Υπάρχουν δύο κατηγορίες αντικατοπτρισμού, ο κατώτερος και ο ανώτερος. Ο κατώτερος αντικατοπτρισμός παρουσιάζεται στην εικόνα της «βρεγμένης ασφάλτου» των δρόμων, ενώ ο ανώτερος ή Φάτα Μοργκάνα όταν τα αντικείμενα εμφανίζονται ανυψωμένα και μεγεθυσμένα, εξαιτίας του ψυχρότερου αέρα στο έδαφος από το ανώτερο στρώμα του.

Μπορεί να γίνει πηγή δημιουργίας και έμπνευσης για φιλοσόφους, στοχαστές, ποιητές, καλλιτέχνες, κ.λπ. αλλά και πηγή θανάσιμου κινδύνου για οδοιπόρους, οδηγούς, ναυτικούς, γενικότερα ανθρώπους, λαούς, έθνη, κράτη κ.λπ.

Από καταβολής του Ελληνικού έθνους-κράτους ο νεοέλληνας βιώνει δύο επικίνδυνους και σε αρκετές περιπτώσεις θανάσιμους αντικατοπτρισμούς. Ο ένας αφορά τον τρόπο που βλέπει τον ίδιο του τον εαυτό, ενώ, δηλαδή, βρίσκεται στο σήμερα τον βλέπει στην αρχαιότητα – κατώτερος αντικατοπτρισμός. Ο άλλος τον τρόπο που βλέπει τους εταίρους λαούς και έθνη, στην ευρωζώνη και όχι μόνο. Ενώ, δηλαδή βρίσκεται μακριά, σε επίπεδο πολιτισμού και συμφερόντων, τους βλέπει πολύ κοντά – ανώτερος αντικατοπτρισμός -, απαλλάσσοντας τους πλήρως από τα παλαιότερα αλλά και σύγχρονα εναντίον του εγκλήματα, παραστρατήματα, πάθη και λάθη τους.

Ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε στο δοκίμιο του με τίτλο «Ιστορία και Ζωή» μας λέει ότι, «η αρχαιολατρική-ιστορική αίσθηση σεβασμού αποκτά την ύψιστη αξία της όταν περιβάλλει με ένα απλό συγκινητικό αίσθημα ευχαρίστησης και ικανοποίησης καταστάσεις ολιγαρκούς, σκληρής ζωής, ακόμη και καταστάσεις μεγάλης ένδειας, στις οποίες διαβιώνει ένας άνθρωπος ή ένας λαός». Αυτή είναι η επίδραση του κατώτερου αντικατοπτρισμού στον νεοέλληνα. Μέσα στη σημερινή του μικρότητα, πιστεύει ότι αν φορέσει τον μανδύα των αρχαίων του προγόνων θα μπορέσει να πάρει έστω και λίγη από την αξία τους.

Ο Γερμανός φιλόσοφος στο ίδιο δοκίμιο, επίσης, μας λέει ότι, «καθώς είμαστε το αποτέλεσμα περασμένων γενεών, είμαστε το αποτέλεσμα και των παραστρατημάτων, των παθών, των λαθών τους, ακόμα και των εγκλημάτων τους· είναι αδύνατο να τινάξει κανείς εντελώς από πάνω του αυτές τις αλυσίδες. Αν καταδικάσουμε εκείνα τα παραστρατήματα και θεωρήσουμε τον εαυτό μας απαλλαγμένο από αυτά, πάλι δεν αίρεται το γεγονός ότι από τούτα προερχόμαστε. Στην καλύτερη περίπτωση φθάνουμε σε μια σύγκρουση της κληρονομημένης, της εγγενούς φύσης μας με τη γνώση μας, ίσως σε μια πάλη ανάμεσα σε μια νέα, αυστηρή αγωγή και σε ότι από παλιά μας έδιναν η ανατροφή και οι καταβολές μας, εμφυτεύουμε μια νέα τάξη, ένα νέο ένστικτο, μια δεύτερη φύση, έτσι που η πρώτη μας φύση μαραίνεται. Είναι μια απόπειρα να δημιουργήσει κανείς κατά κάποιο τρόπο a posteriori για τον εαυτό του ένα παρελθόν, από το οποίο θα ήθελε να καταγόταν, σε αντίθεση με αυτό, από το οποίο τω όντι κατάγεται – μια απόπειρα πάντοτε επικίνδυνη, γιατί είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς ένα όριο στην άρνηση του παρελθόντος, και γιατί ως επί το πλείστον οι δεύτερες φύσεις είναι πιο αδύναμες από τις πρώτες». Αυτή είναι η επίδραση του ανώτερου αντικατοπτρισμού στον νεοέλληνα. Οι εταίροι αλλά και δανειστές του στην ευρωζώνη με πρώτους και κύριους τους Γερμανούς, ισχυρίζεται, ότι αρνούνται να τον στηρίξουν να βγει από το μνημόνιο που αυτοί πρώτοι τον έσπρωξαν επειδή πάντα κάνει κάτι λάθος, έχοντας τους απαλλάξει από όλα τα παλαιότερα αλλά και σύγχρονα εναντίον του εγκλήματα, παραστρατήματα, πάθη και λάθη τους. Πάλι, μέσα στη σημερινή του μικρότητα, πιστεύει π.χ. ότι ο Γερμανικός είναι άλλος λαός από εκείνον που τον καταδίκασε σε απώλεια εδαφών και πενήντα χιλιάδων ανθρώπινων ψυχών κατά τη διάρκεια του Α΄, και εκατό χιλιάδων περίπου ανθρώπινων ψυχών κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Είναι λαός με τον οποίο έχουμε κοινά συμφέροντα, ακούω διάφορους ανιστόρητους – όχι ανιστορικούς όπως θέλουν να αυτοπροβάλουν τους εαυτούς τους – νεοέλληνες να παπαγαλίζουν, απαλλάσσοντας τους ακόμη και από τις παθογένειες του ίδιου τους του dna. Ακριβώς τα ίδια έχουν αρχίσει δειλά-δειλά να παπαγαλίζουν και για τον Τούρκικο.

Ο Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας, Άλμπερ Καμύ μέσα από το μυθιστόρημα του με τίτλο «Η Πανούκλα» θα έγραφε σήμερα για τον νεοέλληνα «το πρώτο πράγμα που έφερε η πανούκλα (το μνημόνιο) στους συμπολίτες μας ήταν η εξορία… Ναι, ήταν το αίσθημα της εξορίας αυτό το κενό που είχαμε μέσα μας, αυτή η ειδική συγκίνηση, ο παράλογος πόθος να ξαναγυρίζεις στα παλιά ή να επισπεύδεις το χρόνο, αυτά τα πύρινα βέλη της μνήμης…. Γεύονταν έτσι το αβάσταχτο μαρτύριο όλων των φυλακισμένων, όλων των εξόριστων, μια ζωή με αναμνήσεις που δε χρησίμευαν τίποτα. Και αυτό το παρελθόν που το αναπολούσαν αδιάκοπα, δεν είχε τίποτα άλλο, πέρα από τη γεύση της μετάνοιας….. Ανυπόμονοι μπροστά στο παρόν, εχθροί του παρελθόντος και απογυμνωμένοι από το μέλλον, μοιάζαμε με εκείνους που ζουν πίσω από τα κάγκελα, επειδή έτσι το θέλησε η δικαιοσύνη ή το μίσος των ανθρώπων».

Επιλέγοντας οι Ελληνικές κυβερνήσεις των ετών της κρίσης να μιλήσουν τη γλώσσα της δικής τους πάντα λογικής, και όχι τη γλώσσα του αυτονόητου, που δεν είναι αναγκαστικά το ίδιο πράγμα, αρνούνται να αποδεχθούν ότι η διάσπαση, στην ευρωζώνη, θα προηγηθεί της όποιας περαιτέρω ολοκλήρωσης, διαιωνίζοντας, με αυτόν τον τρόπο, τη συρρίκνωση και ύφεση της Ελληνικής οικονομίας και αγοράς, δεσμεύοντας την περιουσία της χώρας σε αδίστακτα κερδοσκοπικά συμφέροντα, εντείνοντας το πρόβλημα της υπογεννητικότητας, διακινδυνεύοντας την απώλεια της εθνικής ταυτότητας και καταδικάζοντας τις επόμενες της γενιές στην αθλιότητα.

Ο Ευρωπαϊκός φιλελευθερισμός για τον σύγχρονο μερκαντιλιστή έτσι όπως αντικατοπτρίζεται στον καθρέφτη του νεοφιλελεύθερου ή αντίστοιχα ο κομμουνισμός για τον δεξιό έτσι όπως αντικατοπτρίζεται στον καθρέφτη του σοσιαλδημοκράτη, τούτο το άμετρο ξεχείλισμα της κριτικής του, σε αυτή την έλλειψη αυτοκυριαρχίας, σε αυτό που οι Ρωμαίοι το ονομάζουν impotentia (ανικανότητα), φανερώνει την αδυναμία της σύγχρονης Ελληνικής και Ευρωπαϊκής προσωπικότητας.

Καθρέφτη, καθρέφτη, διπρόσωπε και ψεύτη, διπλά με καθρεφτίζεις, κι ανάποδα γυρίζεις, Καθρέφτη, καθρέφτη, μικρέ άτιμε κλέφτη, με δείχνεις πάντα νέο, κι εκεί που γελάω, κλαίω, μας τραγουδά ο αείμνηστος Έλληνας μουσικοσυνθέτης Δημήτρης Λάγιος.

Καλή ακρόαση…

Φωτογραφία: kids.britannica.com

Γιάννης Κίτσος

Γιάννης Κίτσος

Σύμβουλος Επιχειρηματικού Σχεδιασμού


Βιογραφικό…




Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *