του Μιχάλη Α. Μελετίου
Οι πλείστοι εξ όσων έχουν δημόσιο βήμα σήμερα, διερωτώνται γιατί ο ελληνικός λαός παραμένει τόσο παθητικός απέναντι σε όλα όσα γίνονται. Γιατί δεν ξεσηκώνεται; Γιατί τόση μοιρολατρία; Γιατί δεν γίνεται τίποτα απολύτως εκ μέρους των πολιτών ούτως ώστε να εμφανιστεί μια κάποια, έστω και για την τιμή των όπλων, αντίσταση; Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, είναι ότι ο ελληνικός λαός έκανε όντως κάτι! Ψήφισε για κυβέρνησή του τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι τέτοιο, προ κρίσεως, θα φάνταζε (και ήταν) αδιανόητο. Έγινε όμως. Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με σχεδόν αυτοδύναμη κυβέρνηση, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι μάζεψε μέσα στα ψηφοδέλτιά του και ανθρώπους άλλων σχηματισμών που τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαν καμία σχέση μαζί του, ήταν ένα οιονεί χαστούκι προς όλους όσους κυβέρνησαν τις προηγούμενες δεκαετίες. Ένα φτάνει πια!
Το πρόβλημα με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι θεμελιώθηκε η εξουσία του πάνω σε σαθρά θεμέλια. Αυτό, γιατί η εκλογή του έγινε για τους λάθος λόγους. Ήταν ουσιαστικά μια ψήφος διαμαρτυρίας. Φάνταζε στα μάτια του κόσμου κάτι σαν τον από μηχανής Θεό των αρχαίων τραγωδιών. Οι αρχαίες τραγωδίες όμως είχαν και έναν ανώτερο τελικό σκοπό να επιτελέσουν. Την κάθαρση των ακροατών μέσω της ταύτισής τους με τα παθήματα των πρωταγωνιστών. Η αληθινή ζωή, δυστυχώς, πολύ σπάνια έχει από μηχανής Θεούς. Συχνότερα έχει Σκύλλες και Χάρυβδες, σκοτεινές διαδρομές, παρασκήνιο και κυνισμό. Επίσης, αρκετά συχνά, κρύβει και Ιανούς ή χαμαιλέοντες που αλλάζουν τα προσωπεία τους κατά το δοκούν κάνοντας «γαργάρα» ιδεολογικές πορείες μιας ολόκληρης ζωής και σκίζοντας ελαφρά τη καρδία προεκλογικές εξαγγελίες λες και πρόκειται για παλιόχαρτα που εμφανίστηκαν απροσδόκητα κατά το ξεσκαρτάρισμα της παρατημένης χαρτούρας του γραφείου τους.
Επομένως, ο πολίτης του 2015 δεν ψήφισε για να ξεσηκωθεί ο ίδιος, αλλά ψήφισε αυτόν που πίστευε ότι θα ξεσηκωθεί για αυτόν. Πίστεψε ότι, όπως ο ίδιος δεν πάει να μαζέψει τα ροδάκινα ή τα σταφύλια από το περιβόλι και το αμπέλι αλλά προσλαμβάνει έναν τρίτο να το πράξει υπέρ αυτού, το ίδιο θα συνέβαινε και στην περίπτωση που εξετάζουμε. Τα πράγματα όμως, εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά.
Ο πολίτης του 2015, ήταν ήδη δεμένος χειροπόδαρα σε επίπεδο ιδεολογικό. Ουσιαστικά δεν είχε ιδεολογία. Παρά μόνο μια μανιέρα επαναστάτη χωρίς αιτία. Ενός φαιδρού όντος που διαπληκτιζόταν με τους πάντες, που είχε όλες τις απαντήσεις, που ήξερε εκείνος πάντα καλύτερα. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, εντοπίζεται και η ιδιοφυής φόρμουλα της υποταγής. Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου υποταγή των συνειδήσεών μας μέσω της πολύπλευρης καλλιέργειας ενός δήθεν υπέρτατου επαναστατικού ιδανικού αποτίναξης των πάσης φύσεως καταπιέσεων που στο μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό δεν υφίσταντο καν ως ιδέα.
Όπως αποδείχθηκε στην πορεία των ετών, ο (ψευτο)επαναστατισμός μετατράπηκε ως το καλύτερο διαβατήριο ανέλιξης μέσα σε ένα δημόσιο και ιδιωτικό βίο που ήταν αφυδατωμένος οραμάτων και κοινών επιδιώξεων. Αυτό το ιδανικό του bellum omnium contra omnes, αποτέλεσε το moto της μεταπολίτευσης. Όποιος μπορούσε να το διαχειριστεί καλύτερα, είχε και τα απαραίτητα διαπιστευτήρια μιας νοσούσας και επιθετικής μέχρις εσχάτων πολιτικής στόφας, που είχε ως κεντρικό στόχο την επικράτηση και τον πλουτισμό.
Ο ελληνικός λαός όμως, τρις φορές το δυστυχώς, σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος, ένιωσε ιδιαίτερα βολικά μέσα σε αυτή την ιδιόμορφη φόρμουλα και, εν αγνοία των κινδύνων που ελλόχευαν, την ασπάστηκε σε βαθμό μεθέξεως. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, έκανε θυμιατό του το ψεύδος, ευαγγέλιό του την αποποίηση των ιδίων ευθυνών και θεία κοινωνία του την κρυψίνοα λοξή ματιά σε μια προσπάθειά του να αποκρύψει τα άγχη και τις ελλείψεις του σε διορατικότητα και ικανότητα στρατηγικής δράσης προς επίτευξη του βέλτιστου κοινού καλού. Δεν κατάφερε ωστόσο ποτέ να αποβάλει τα σύνδρομά του. Αντίθετα, τα μασκάρεψε μέσα σε σκέψεις περίεργες και επινόησε ταχυδακτυλουργικές αυταπάτες για να νιώθει ασφαλής. Έτσι, έγινε ένας εγχώριος Τζέημς Ντιν.
Μοιραία, σήμερα δεχόμαστε τα σφυροκοπήματα των δυναστών μας που δεν καταλαβαίνουν από συναισθηματισμούς ή από ανθρωπιά. Γι αυτούς είμαστε απλά νούμερα (ως αριθμοί και ως περίγελος). Έτσι, μια ολόκληρη χώρα εκπέμπει γόο θλιβερό. Η ανασύνταξη του έθνους πρέπει ωστόσο να επέλθει. Είναι υποχρέωσή μας. Ας αφήσουμε επιτέλους τις φαντασιώσεις και τα παραμυθιάσματα των ξεφτισμένων ιδεολογιών και ας αναζητήσουμε την χαμένη μας ταυτότητα. Ας αντλήσουμε δύναμη μέσα από την ενατένιση της αλήθειας. Του κακού η σκάλα έχει ακόμα πολλά σκαλοπάτια εφόσον δεν αποφασίσουμε σήμερα να σταθούμε. Ας επιβάλουμε, ο καθένας για τον εαυτό του, μια μεταμόσχευση καθαρής καρδιάς. Όχι με νάρκωση, αλλά με τον πάσχοντα εν πλήρη εγρηγόρση για να αισθάνεται μέχρι τα μύχια της ψυχής του τον απερίγραπτο πόνο που συνοδεύει την κάθαρση. Ο πόνος, λέει η ελληνική γλώσσα, είναι η πύλη των όνων. Όχι των γαϊδουριών αλλά της ακηδίας μας περί της αναζήτησης των αγαθών και συμφερόντων. Των αληθώς συμφερόντων, ήτοι των δικαίων! Δυστυχώς, γίναμε στα μυαλά ελαφρότεροι ακόμα κι από το συμπαθές τετράποδο που μόλις μνημονεύσαμε. Αυτό, τουλάχιστον κλωτσά μόνο όταν ενοχλείται και διαθέτει μνήμη… ελέφαντα.
Loading ...