Πρώτη φορά το 2008 είδα στη Νέα Υόρκη τόσο κόσμο εξαρτημένο από το κινητό του. Όμορφες κοπέλες κάθονταν μόνες σε ακριβά εστιατόρια και γευμάτιζαν με μόνη παρέα το κινητό τους: έτρωγαν και συνομιλούσαν ταυτόχρονα στο κινητό, χωρίς κάποια άλλη συντροφιά στο τραπέζι τους.
Σήμερα στην Ελλάδα οι έφηβοι κάθονται σε μεγάλες παρέες στα καφέ αλλά δεν συνομιλούν. Παίζουν pokemon ή άλλα χαζά ηλεκτρονικά παιχνίδια, βγάζουν selfies ή είναι στο Facebook, το twitter και το Instagram. Κι όλα αυτά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης [social media], σε συνδέουν με ανθρώπους στην άλλη άκρη της γης αλλά σε αποξενώνουν από τον άνθρωπο που κάθεται απέναντί σου στο ίδιο τραπέζι με σένα και ξεροσταλιάζει περιμένοντας πότε θα σηκώσεις το κεφάλι από το κινητό να του πεις καμιά κουβέντα, να του ρίξεις καμιά ματιά.
Δεν είναι τυχαίο ότι άνθρωπος σημαίνει «άνω θρώσκω» δηλαδή κοιτάζω ψηλά, τον ουρανό, τα αστέρια, το φεγγάρι… Γιατί μόνο έτσι μπορώ να κάνω όνειρα. Τα σημερινά παιδιά δεν κάνουν όνειρα, κάνουν high score… Μόνο τα ζώα περπατούν στα τέσσερα με σκυμμένο κεφάλι αναζητώντας την τροφή τους.
Ο Αϊνστάιν είχε πει ότι θα ‘ρθει μια μέρα που η επικοινωνία ανθρώπου – μηχανής θα αντικαταστήσει την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Και τότε θα έχουμε μια ολόκληρη γενιά ηλιθίων. Αυτή η μέρα, δυστυχώς, ήρθε. Ο Αϊνστάιν για άλλη μια φορά επαληθεύτηκε.
Αντιγράφω ρεπορτάζ από τις εφημερίδες:
Το «Pokemon Go», η εφαρμογή για κινητά με την οποία οι χρήστες κυνηγούν σε πραγματικούς δρόμους και καταστήματα εικονικούς ήρωες, έχει εγείρει μεγάλες ανησυχίες για ενδεχόμενα ατυχήματα που μπορεί να προκληθούν ή για εκμετάλλευσή του από παιδόφιλους που θέλουν να αποπλανήσουν τα θύματά τους.
Ήδη έχουν υπάρξει αναφορές για σοβαρούς τραυματισμούς και επικίνδυνη οδήγηση, αφού οι χρήστες της εφαρμογής ακολουθούν τα εικονικά πλάσματα μέσα στον πραγματικό κόσμο έχοντας τα μάτια τους καρφωμένα πάνω στην οθόνη του κινητού τους. το ανησυχητικό στοιχείο
Όμως το πιο ανησυχητικό είναι το στοιχείο του «δολώματος» που έχει το παιχνίδι και που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να παγιδεύσει κάποιος ανυποψίαστα παιδιά. Με αυτό ένας χρήστης μπορεί να βάλει ένα δόλωμα σε μια συγκεκριμένη περιοχή, κάτι που κάνει τον χαρακτήρα Pokemon να εμφανίζεται και άρα να προσελκύει τους gamers στο ίδιο σημείο. Φοβούμενη για το πώς θα μπορούσε κάποιος να το εκμεταλλευτεί, μία γυναίκα έκανε ένα πείραμα: έβαλε ένα δόλωμα σε ένα σημείο και παρατήρησε ότι μέσα σε λίγα λεπτά είχαν εμφανιστεί αρκετά παιδιά χωρίς τους γονείς τους, αγνοώντας εντελώς τους κινδύνους και χωρίς να εξετάζουν ότι παίζουν με αγνώστους.
Άρα, έχουμε μία νέα μανία που προκαλεί μαζικό εθισμό και λοβοτομή σε νέους, εφήβους και παιδιά – κυρίως. Οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι από τώρα τρίβουν τα χέρια τους.
Κι αν πίσω από το Pokemon Go δεν είναι η Nitendo αλλά η CIA που ούτως ή άλλως χρησιμοποιεί τους χάρτες της Google για να εντοπίζει επίδοξους τρομοκράτες; Αν λέω, αν…
Θα σας άρεσε το παιδί σας να περπατάει κάτω από το άγρυπνο μάτι της CIA;
Θα σας δώσω και μια χρηστική πληροφορία. Οι εφευρέτες των υπολογιστών, οι κατασκευαστές της Apple και του i-phone όπως και ο Bill Gates, ο ιδρυτής της Microsoft, δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους να χρησιμοποιούν υπολογιστές μέχρι τα 12 τους χρόνια και τα αφήνουν να παίζουν ελεύθερα έξω στη φύση μαζί με άλλα παιδιά. Μήπως γνωρίζουν κάτι που εμείς δεν ξέρουμε;
Στάθης Παπαγιαννίδης
Ο Στάθης Παπαγιαννίδης γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη, μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε στην Πάτρα, μετεκπαιδεύτηκε στο Λονδίνο και τώρα ζει στο Λαύριο.
Δεν πίστεψε στο τρένο της Πληροφορικής (βλ. Βοηθήστε τους Κομπιουτεράδες, εκδ. Θέμα 1992), ούτε στο θαύμα του εκσυγχρονισμού και του ευρώ (βλ. το Αλφαβητάρι του Εκσυγχρονισμένου, εκδ. Δίαυλος 2001).
Αντίθετα, πιστεύει στη βέλτιστη αξιοποίηση του χρόνου (βλ. Πως θα γίνεις πλούσιος σε χρόνο, εκδ. Πατάκη 2007) και στη χαρά της δημιουργικότητας που ξεπερνά την απόλαυση της κατανάλωσης (Καταναλωτική Νοημοσύνη, το παρόν βιβλίο).
Με σπουδές στην πληροφορική και τα οικονομικά (Πολυτεχνείο Πατρών, London School of Economics) και πολυετή τραπεζική εμπειρία (Εθνική Τράπεζα, Alpha Bank), ο συγγραφέας καταθέτει μια διαφορετική πρόταση στην οικονομική κρίση που μας βρήκε τόσο απροετοίμαστους.
Μια πρόταση που λέει ότι το φως δε βρίσκεται στην άκρη του τούνελ αλλά μέσα στο κεφάλι μας αρκεί ν’ αφήσουμε τη σκέψη μας ελεύθερη και την ψυχή μας ανοιχτή στους γύρω μας.
Loading ...