Ας ξανασκεφτούμε για λίγο τι είναι ο ανθρώπινος πολιτισμός:
Μια διαρκής προσπάθεια ανοικοδόμησης ανάμεσα σε διαδοχικούς πολέμους.
Ο πόλεμος δεν είναι μόνο στρατιωτικός.
Είναι πολιτικός, οικονομικός, διπλωματικός, πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, πόλεμος κατά της βίας στα γήπεδα, πόλεμος κατά της διαφθοράς, πόλεμος κατά της ακρίβειας, πόλεμος κατά της φτώχειας, πόλεμος υπέρ της ακροαματικότητας, πόλεμος υπέρ της τηλεθέασης, πόλεμος κατά των φόβων μας, πόλεμος κατά της ομοφοβίας, πόλεμος κατά της άγνοιας, ψυχολογικός πόλεμος, πόλεμος κατά της μοναξιάς, πόλεμος ενάντια στα ναρκωτικά, πόλεμος κατά της παραπαιδείας, κατά της παραπληροφόρησης, κατά της παραοικονομίας, κατά της φοροαποφυγής, της φοροδιαφυγής, πόλεμος κατά των άδικων φορολογικών μέτρων κ.ο.κ.
Σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης δραστηριότητας δίνονται καθημερινά μάχες.
Σε εποχές οικονομικής κρίσης ήρθε η ώρα να κηρύξουμε τον πόλεμο κατά της άσκοπης κατανάλωσης για να μη φτάσουμε στο έσχατο στάδιο να ζήσουμε τον πόλεμο κατά της πείνας.
Μια που αναφερθήκαμε στην πείνα, σημειώνω το βιβλίο του Ευτύχη Μπλέτσα «Μαγειρική Οικονομία» όπου υπάρχουν πρακτικές συμβουλές για καλύτερο και φτηνότερο φαγητό.
Σας αναφέρω την πιο σημαντική συμβουλή του βιβλίου: «τρώγε λιγότερο».
Εάν επεκτείνουμε αυτή τη συμβουλή και σε άλλους τομείς μπορούμε να πούμε:
- Πίνε λιγότερο αλκοόλ.
- Κάπνιζε λιγότερο.
- Άνοιγε λιγότερο την τηλεόραση.
- Αγόραζε λιγότερες εφημερίδες.
- Κουτσομπόλευε λιγότερο στις καφετέριες και πίνε λιγότερους καφέδες.
- Σερφάριζε λιγότερο στο Internet, στα e-mail και στο Facebook (ειδικά την ώρα της δουλειάς).
- Ξόδευε λιγότερο χρόνο σε άσκοπες δραστηριότητες.
- Βλέπε λιγότερες διαφημίσεις.
- Ψώνιζε λιγότερο.
- Μίλα λιγότερη ώρα στο τηλέφωνο.
Αλλά:
- Άκου περισσότερη ώρα και με περισσότερη προσοχή τους άλλους.
- Έχε περισσότερη σωματική δραστηριότητα.
- Έχε περισσότερη πνευματική δραστηριότητα.
- Διάβαζε περισσότερα βιβλία.
- Δούλευε περισσότερο συγκεντρωμένος στο στόχο σου.
- Μη περιμένεις κάποιους να σου δείξουν την έξοδο από το τούνελ, μόνος σου πρέπει να τη φτιάξεις.
Οι αντιξοότητες είναι το καλύτερο περιβάλλον για σωστή εκπαίδευση. Οι άνθρωποι στους πολέμους και τις καταστροφές γίνονται καλύτεροι, έρχονται κοντά ο ένας με τον άλλο, αντιλαμβάνονται ότι η μοίρα τους είναι κοινή, γι’ αυτό είναι καλύτερα να την αντιμετωπίσουν ενωμένοι. Είναι εντυπωσιακές οι φωτογραφίες από το μουσείο του Λονδίνου που δείχνουν εικόνες από τους βομβαρδισμούς των Γερμανών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: Άνθρωποι κουλουριασμένοι, αγκαλιασμένοι ο ένας με τον άλλο, τυλιγμένοι με κουβέρτες, κάθονται στο μετρό του Λονδίνου, περιμένοντας φοβισμένοι τη λήξη του συναγερμού και το τέλος του βομβαρδισμού. Όταν είναι όλοι φτωχοί, κανείς δεν δικαιούται να είναι πλούσιος. Η κοινή μοίρα, η φρίκη του πολέμου και τα βάσανα δένουν όλους τους ανθρώπους με μια αόρατη κλωστή μεταξύ τους. Έτσι ο ένας είναι διατεθειμένος να θυσιαστεί για όλους τους άλλους αφού όλοι μαζί είναι ένα.
Γι’ αυτό σε περιόδους πολέμου έχουμε ήρωες, ενώ σε περιόδους ειρήνης ηρωινομανείς. Η ομαδική δυστυχία οδηγεί στον ηρωισμό, η ατομική δυστυχία στην ηρωίνη.
Δεν είμαι υπέρ του πολέμου.
Είμαι όμως υπέρ της άποψης ότι δεν υπάρχει απεριόριστη ανάπτυξη σε ένα πεπερασμένο κόσμο.
Η οικονομία του καπιταλισμού είναι ένα μπαλόνι.
Αν το φουσκώνεις συνέχεια θα σκάσει, αν σταματήσεις να το φουσκώνεις θα χάσει και τον αέρα που ήδη έχει μέσα του και θα μαραθεί. Ο κύκλος παραγωγής, διανομής, διαφήμισης και κατανάλωσης προϋποθέτει ότι θα βγάζουμε όλο και περισσότερα χρήματα για να καταναλώνουμε όλο και περισσότερα προϊόντα, τα οποία θα έχουν όλο και μικρότερο χρόνο ζωής ώστε να αγοράζουμε τα επόμενα. Ο καπιταλισμός ακμάζει όταν ο άνθρωπος παρακμάζει. Όταν μπορεί να καταναλώνει περισσότερα απ’ όσα παράγει, όταν βρίσκει φθηνό χρήμα, φθηνά δάνεια και μπορεί να αισθανθεί πλούσιος με τα δανεικά που του δίνουν οι Τράπεζες. Αλλά η αυξημένη κατανάλωση κάνει τον άνθρωπο μαλθακό, τον αποχαυνώνει, του καταστέλλει τις δημιουργικές ικανότητες, του θολώνει την καταναλωτική νοημοσύνη, τον καθιστά ανήμπορο και ανίσχυρο στη στέρηση και στην ανέχεια.
Αντίθετα, όταν η οικονομία βρίσκεται σε παρακμή, τα δανεικά στερεύουν, οι δανειστές ανεβάζουν τα επιτόκια, το χρήμα γίνεται ακριβό και η ζωή πιο δύσκολη.
Η ζωή είναι εύκολη όταν μπορείς να καταναλώνεις περισσότερα απ’ όσα παράγεις.
Η ζωή γίνεται δύσκολη όταν δεν μπορείς πια να καταναλώνεις περισσότερα απ’ όσα παράγεις. Όταν πρέπει να στηρίξεις την ανάπτυξη πάνω στην καινοτομία και την εργατικότητά σου κι όχι πάνω στις επιδοτήσεις και τις γνωριμίες σου.
Το καλό νέο είναι ότι όταν στερεύεις από δανεικά μπορείς να (ξανά) αναζητήσεις τα ιδανικά. Μπορείς να διαβάσεις ένα βιβλίο που σου μιλάει για καταναλωτική νοημοσύνη και ιδανική Πολιτεία!
Η κρίση εκτός από εγχώρια πιστεύω ότι είναι και εισαγόμενη.
Ο πόλεμος δημιουργεί ανάπτυξη γιατί μετά την καταστροφή το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αναπτυχθείς. Σκεφτείτε τι δουλειές ανοίγουν στη Συρία για τις κατασκευαστικές εταιρίες…
Ο φόβος του πολέμου, όμως, δημιουργεί τρομακτικές ταμειακές εκροές από τις φτωχές χώρες και εισροές στις πλούσιες.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα όπλα που οι πλούσιες χώρες κατασκευάζουν οι φτωχές τα αγοράζουν πανάκριβα, με δανικά που θα ξεπληρώσουν με τόκο. Άρα τα πληρώνουν δυο φορές πιο ακριβά από το πανάκριβα.
Επίσης οι φτωχές χώρες πρέπει να συντηρούν στρατούς και μονάδες μάχης, να κάνουν εικονικές ασκήσεις και να ανανεώνουν το πολεμικό υλικό τους – που επί της ουσίας ποτέ δεν χρησιμοποίησαν σε πραγματικές συνθήκες μάχης – για να το αντικαταστήσουν με καινούριο.
Άρα η εθνική μας ανεξαρτησία χρυσοπληρώνεται καθημερινά στις βιομηχανίες όπλων και πυρομαχικών.
Αυτός είναι άλλος ένας λόγος που κάθε τόσο κάπου πρέπει να γίνονται πόλεμοι ανά την υφήλιο.
Για να μη ξεχνιόμαστε. Να μην αισθανόμαστε ποτέ ασφαλείς. Και να μη σταματήσουμε ποτέ να ψωνίζουμε από τις πολεμικές βιομηχανίες τους ώστε να γίνονται οι πλούσιες χώρες πλουσιότερες και οι φτωχές φτωχότερες. Και για όσους νομίζουν ότι η Κίνα από φτωχή χώρα έγινε πλούσια χάρη στην εργατικότητα των κατοίκων της, ας δει πώς ζουν σήμερα οι Κινέζοι στην πλειοψηφία τους.
Για να ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση χρειαζόμαστε ορθή λογική και κρίση.
Δεν υπάρχει συναίσθημα που να θολώνει τόσο πολύ τη λογική και την κρίση του ανθρώπου όσο ο φόβος.
Κι ο φόβος του πολέμου μπορεί να κρατήσει έναν λαό δέσμιο των αμυντικών του δαπανών, ακόμη κι όταν η οικονομία του αιμορραγεί, ακόμη κι όταν το χρέος και το έλλειμμα είναι δυσβάσταχτο. Η Ελλάδα, λόγω της γεωγραφίας και της ιστορίας της, είναι προορισμένη να ζει με τον φόβο του πολέμου ιδιαίτερα σήμερα που ενώ δεν έχουμε χρήματα ούτε για βενζίνη στα σκάφη του λιμενικού, πρέπει να συντηρήσουμε εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που εγκλωβίζονται στη χώρα μας. Και από την άλλη στην Ευρωπαϊκή Ένωση η υποκρισία περισσεύει και η Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη έχει γίνει ανέκδοτο με δύο λέξεις.
Φωτογραφία: youtube.com
