Ήταν πριν δεκατρία χρόνια. Στα κρυφά με πήρε ο αδελφός μου τηλέφωνο να μου πει πως μου φέρνει μια έκπληξη από το νησί που είχε πάει εθελοντής σε ένα κέντρο περίθαλψης αγρίων ζώων. Δεν μου έλεγε τί ήταν και απορούσα τί θα μπορούσε να μου είχε φέρει, γεράκι, αετό; Η απορία μου λύθηκε την επόμενη μέρα, όταν μπήκε στο σπίτι με ένα μικρό κουτί μεταφοράς όπου με το που το άνοιξε μια ασπρόμαυρη χνουδομπαλίτσα έσκασε μύτη, ή πιο σωστά μουσούδα!
Ακόμα θυμάμαι τη μαμά μου σε κατάσταση υστερίας που έφερε στο σπίτι ένα κουτάβι ο αδελφός μου και αν και παρόλο ποτέ δεν μας απέτρεψε από το να αγαπάμε τα ζώα, ίσα-ίσα μας το ενίσχυε, την έπιασε η ανησυχία της αθάνατης Ελληνίδας μάνας ότι θα κάνει ζημιές, θα το φροντίζει εκείνη μόνο, θα γεμίσει το σπίτι τρίχα. Στη θέα όμως των δύο μαντραχαλάδων που είχε για παιδιά (πίναμε όλο το γάλα μας από μικρά) που τα είχαμε χάσει με αυτή τη τρομαγμένη φατσούλα που εξερευνούσε τον χώρο, δεν μπόρεσε παρά να δεχθεί το νέο μέλος στην οικογένεια. Περιττό να αναφέρω βέβαια ότι από ένα σημείο και μετά το κανάκευε περισσότερο και από εμάς. Μικρό το κουτάβι, μαντράχαλοι εμείς, μη ξεχνιόμαστε.
Είναι δύσκολο για κάποιον που ποτέ του δεν είχε ζώο και ακόμα περισσότερο σκύλο να συνειδητοποιήσει πως όντως πρόκειται για ένα νέο μέλος στην οικογένεια, για ένα πλάσμα που προσπαθεί να συμμετέχει σε όλα τα γεγονότα που παίρνουν μέρος μέσα στο σπίτι, για μια ψυχούλα που σε αγκαλιάζει με αγάπη από το πρώτο λεπτό και σε κοιτάζει με μάτια ευγνωμοσύνης όταν του δίνεις μια λιχουδιά. Αντίστοιχο βλέμμα δεν έχω εντοπίσει ακόμα σε άνθρωπο και ας του έχεις δώσει όλη σου τη καρδιά.
Θυμάμαι που διάβαζα ξαπλωμένη για εξεταστική και ερχόταν να κουρνιάσει στο πλάι μου, ακουμπώντας με το μπροστινό του πόδι την κοιλιά μου και καθόταν με τις ώρες εκεί μέχρι να με πάρει ο ύπνος από τη κούραση, δείχνοντάς μου συμπαράσταση.
Τις χαρές που έκανε όταν κάποιος μας έμπαινε σπίτι, χοροπηδώντας μπροστά στα πόδια μας προσπαθώντας να τον καλωσορίσει και με μια έκφραση στα μάτια σαν να τον παρακαλεί να μη ξαναφύγει. Το εντυπωσιακό ήταν ότι στον καθένα μας είχε διαφορετικό τρόπο να δείχνει την αγάπη του και την αδυναμία του, αλλά κανένας μας δεν έμενε παραπονεμένος όταν τον φωνάζαμε για αγκαλιές και χάδια και αυτό το πλασματάκι ξάπλωνε αμέσως ανάσκελα για να απολαύσει το τρυφερό άγγιγμά μας.
Ακόμα και σε στιγμές λύπης και στενοχώριας ήταν διακριτικά εκεί. Καθόταν σε μια γωνιά, προσπαθώντας να μην ενοχλεί, αλλά κάνοντας αισθητή τη παρουσία του μέσα από το μελαγχολικό του βλέμμα και περιμένοντας ένα νεύμα για να προσπαθήσει να σε κάνει να γελάσεις και να ξεχαστείς.
Θα μπορούσα να γράφω σελίδες για το πόσο προς το καλύτερο άλλαξε η ζωή μας με τη παρουσία αυτής της ψυχούλας μέσα στο σπίτι. Μας έφερε πιο κοντά, μας έδωσε ακόμα ένα λόγο να είμαστε ενωμένοι και να φροντίζουμε από κοινού τα διατροφή του, την υγεία του και τις βόλτες του. Κατάφερε μέσα σε δεκατρία χρόνια να κάνει κάτι που άνθρωποι που έχεις δίπλα σου μια ζωή μπορεί και να μη καταφέρουν ποτέ. Σε έκανε να πιστέψεις. Να πιστέψεις στην ανιδιοτελή αγάπη και στην εικοσιτετράωρη συντροφιά άνευ όρων και προϋποθέσεων.
Είναι μεγάλο κρίμα που δυστυχώς έχουν μικρό προσδόκιμο ζωής και φεύγουν τόσο νωρίς από κοντά μας, ή ακόμα χειρότερα όταν είναι μικρά σε ηλικία και αρρωσταίνουν βαριά, κρίνοντας την ευθανασία επιτακτική ανάγκη για να μη ταλαιπωρείται το ζώο.
Και σε όλους εκείνους που μου λένε να μην ξαναπάρω σκυλί για να γλυτώσω τη στενοχώρια με την απώλειά του, απαντώ ότι όσο ζω θα έχω σκύλο, για να κάνω μια ψυχή ευτυχισμένη με τα λιγοστά που θα της προσφέρω και να γεμίζω τη καρδιά μου με αγάπη στην πιο αγνή της μορφή.
Φωτογραφία: guff.com
