Τις τελευταίες εβδομάδες λόγω των εξελίξεων στο Κυπριακό και τις συνομιλίες της Γενεύης πληθαίνουν οι οπαδοί της… «όποιας λύσης». Με βασικό επιχείρημα ότι 42 χρόνια παράνομης κατοχής της Βόρειας Κύπρου είναι πολλά, διάφορα πολιτικά στελέχη από όλο το πολιτικό φάσμα θεωρούν ότι πρέπει να μπει ένα οριστικό τέλος στην ιστορία των χαμένων ευκαιριών του Κυπριακού. «Λύση να ‘ναι και ότι να ‘ναι» λένε οι υποστηρικτές της θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα φύγει ταυτόχρονα και το πιο σοβαρό αγκάθι από τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Η αλήθεια είναι ότι όλες ανεξαιρέτως οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1974 και μετά υποστήριζαν ότι η πλήρης εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων μπορεί να δρομολογηθεί μόνο μετά την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος. Όμως το περιεχόμενο της λύσης δεν μπορεί να επισημοποιεί την παρουσία της Τουρκίας στο νησί και την επεκτατική της πολιτική. Δεν μπορεί να επισημοποιεί τα … επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας και να κατοχυρώνει τα αναχρονιστικά ζητήματα των εγγυήσεων.
Η Κύπρος και η Ελληνική κυβέρνηση έχουν χρέος να απορρίψουν αυτά τα παράλογα αιτήματα της Τουρκικής πλευράς. Να επιμείνουν σε καθαρές λύσεις που θα καταστήσουν βιώσιμη τη συμφωνία. Εάν η Τουρκία καταφέρει να επιτύχει τις πάγιες επιδιώξεις της με την υπογραφή της Κυπριακής κυβέρνησης και τη συγκατάθεση της Ελληνικής τότε είναι πολύ πιθανό να στρέψει την προσοχή της στα άλλα αγκάθια που έχει στο μαλακό της υπογάστριο. Και αυτά είναι πολλά και είναι όλα στο Αιγαίο. Από τη Μεγίστη και το Καστελόριζο μέχρι τα Ίμια, τη Νήσο Παναγιά τις Οινούσσες κ.ο.κ.
Και κάτι τελευταίο: Εσχάτως, ακούγεται στην Αθήνα όλο και πιο πολύ, ότι παρά τις τελευταίες φραστικές κορώνες της Τουρκικής πλευράς για το Αιγαίο και τη Θράκη, ο Ερντογάν ποτέ δεν δημιούργησε κάποιο σοβαρό επεισόδιο με την Ελλάδα στο Αιγαίο. Αυτό είναι αλήθεια. Μόνο που τα πρόσωπα στην πολιτική έρχονται και παρέρχονται. Και η αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας για το καθεστώς του Αιγαίου είναι διαχρονική και δεν εξαρτάται από πρόσωπα και κόμματα.
Loading ...