Άνθρωποι καθημερινοί, σαν και εμένα και εσένα, περιμένουν στη στάση του λεωφορείου, τσακώνονται με τον οδηγό του διπλανού αμαξιού. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κάτω από αυτό που παρουσιάζουν στους άλλους και την εικόνα που προωθούν τι πραγματικά συμβαίνει μέσα τους. Άνθρωποι αξιοπρεπείς που ποτέ δεν ζήτησαν τίποτα από κανένα, κάνουν το καλύτερο που μπορούν με αυτό που έχουν στη διάθεσή τους, πορεύονται στη ζωή με το κεφάλι ψηλά και το κούτελο καθαρό όπως λέμε.
Είναι η γυναίκα που την εγκατέλειψε ο άνδρας της και έμεινε μόνη να μεγαλώνει το παιδί της χωρίς βοήθεια από γονείς και αδέλφια, ο φοιτητής που έφυγε από τη γενέτειρα του για σπουδές στη μεγάλη πόλη, ισορροπώντας εξεταστικές και σερβίρισμα στη κοντινή καφετέρια του πανεπιστημίου, είναι ο άντρας που δουλεύει δεκαεξάωρα για να πληρώσει το νοσοκομείο της κόρης του που νοσηλεύεται με καρκίνο.
Γράφουμε και διαβάζουμε συνεχώς για σχέσεις, πώς να τον κάνετε δικό σας με δέκα βήματα, μας προβληματίζει γιατί δεν μας έστειλε το πρόσωπο ακόμα μήνυμα, γιατί ανέβασε φωτογραφία στο facebook πίνοντας μπύρες με τους φίλους του και εμάς δεν μας σηκώνει το τηλέφωνο.
Προβληματισμοί επί προβληματισμών συνέχεια, χάνουμε τον ύπνο μας σκεπτόμενοι που να βρίσκεται και δεν μπορούσε να βρεθούμε, αν τελικά μας βλέπει φιλικά ή ερωτικά, χαμένες ώρες από τη ζωή μας τις οποίες θα μπορούσαμε να τις είχαμε αξιοποιήσει να κάνουμε κάτι ουσιαστικό για τον εαυτό μας και σίγουρα πιο αποδοτικό από το να πλάθουμε σενάρια, τα οποία όπως αποδεικνύεται ουδεμία σχέση έχουν με τη πραγματικότητα.
Δεν θα εξαιρέσω τον εαυτό μου. Πολλές φορές με έχω πιάσει είτε να ονειροπολώ για τη στιγμή που θα γνωρίσω αυτόν τον έναν, αν υπάρχει, είτε να γίνομαι κατάσκοπος και να παρακολουθώ κάθε κίνηση αυτού που με ενδιαφέρει τόσο στα social media όσο και από κοινούς γνωστούς, με την ελπίδα ότι αυτός είναι ο ένας, επαναλαμβάνω αν υπάρχει.
Και κάπου εκεί ταρακουνιέμαι, θυμώνω με τον εαυτό μου που στενοχωριέμαι, απογοητεύομαι από εμένα που βυθίζομαι κάθε φορά περισσότερο στη μελαγχολία όταν και ο τελευταίος που γνώρισα ήταν μια αποτυχία. Πιέζω τον εαυτό μου να σηκωθεί, να σταματήσει να γκρινιάζει και να μεμψιμοιρεί και να κοιτάξω λίγο τί συμβαίνει γύρω μου και πόσο ευγνώμων θα πρέπει να είμαι για αυτά που εγώ θεωρώ δεδομένα αλλά για τόσο κόσμο είναι ήδη πολυτελείας.
Έχω την οικογένειά μου, την υγεία μου, τη δουλειά μου, τους φίλους μου και είμαι τυχερή για αυτά. Μπορώ ακόμα να πηγαίνω για ένα ποτό και να πληρώνω διακοπές σε νησί. Οπότε ναι θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό και αχάριστο όταν δεν κοιτάζω αυτά που έχω και στενοχωριέμαι για πράγματα που δεν έχω αλλά δεν εξαρτώνται έτσι και αλλιώς μόνο από εμένα.
Ξανακοιτάζω λοιπόν εκεί έξω, στον κόσμο που μάχεται καθημερινά για αυτά που κάποιοι μας έχουν έτσι και αλλιώς με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, κοιτάζω τους ανθρώπους που παλεύουν για την υγεία τους, για τα ρούχα του παιδιού τους και τη πληρωμή του ενοικίου.
Και δίνω και μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Κάθε φορά που θα περνάω την ώρα μου πάνω από ένα κινητό, περιμένοντας το πολυπόθητο μήνυμα από τον τύπο που γνώρισα προχθές, θα σκέφτομαι εκείνους τους γονείς που περιμένουν το τηλέφωνο του παιδιού τους για το αν πέρασε στο πανεπιστήμιο, κάθε φορά που θα βρίζω τον τύπο που τελικά δεν έστειλε (και δεν φαινόταν τέτοιος by the way) , θα σκέφτομαι πόση ενέργεια χάνω την οποία θα μπορούσα να την έχω αξιοποιήσει κρατώντας το παιδάκι του γείτονα που δουλεύει βραδινές βάρδιες για να το μεγαλώσει μόνος του, αφού έχασε τη γυναίκα του στη γέννα.
Αυτό που προσπαθώ να πω μέσα από αυτές τις γραμμές είναι ότι όλοι μας έχουμε τα προβλήματά μας και για τον καθένα από εμάς φαντάζει βουνό όταν πρέπει να το αντιμετωπίσει, ειλικρινά όμως εύχομαι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας να είναι το μήνυμα που δεν ήρθε και να μπορούμε να αξιολογούμε τις καταστάσεις με ψυχραιμία και ωριμότητα, χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, έχοντας συνείδηση του τί συμβαίνει στο κόσμο γύρω μας και να είμαστε ευγνώμονες για όλα αυτά που έχουμε.
Φωτογραφία: youtube.com
