Του Γιάννη Κοντού
“Σε ψάχνω πάλι στους σταθμούς, μες τα FM σ’ αναζητάω,
μες την Εκάλη στους καπνούς, με χίλιους τρόπους σ’ αγαπάω.
Σε ψάχνω πάλι στους πομπούς, παραμιλάω τ’ όνομά σου,
στου νου τη ζάλη, τους ρυθμούς, μες τα σημάδια του ερωτά σου..”“Σε ψάχνω πάλι μες το χθες, κρυφό σινιάλο του ερωτά μου
μες τις αγρύπνιας τις σιωπές, σου ζωγραφίζω τα όνειρά μου,
σε ψάχνω πάλι στις φωνές και στου μυαλού μου την οθόνη,
πρόσωπο μέσα από σκιές, σύνθημα μέσα από τη σκόνη”
Οι στίχοι είναι από το τραγούδι του Ιπποκράτη Εξαρχόπουλου με τίτλο Σε ψάχνω(Να ‘Ξερα Που ‘Σαι)
Ήταν φθινόπωρο του 1988,έκανε κρύο και έριχνε καρέκλες… Δυο παιδιά κατέβαιναν μούσκεμα από μια ταράτσα. Η έκφραση στα πρόσωπά τους έδειχνε αγωνία…
Μόλις είχαν στήσει μια πενταπολική κεραία και ήταν έτοιμα να συνδέσουν το καλώδιο της πάνω σε έναν εικοσάρι σε βατ λαμπάτο πομπό που με τη σειρά του ήταν συνδεδεμένος με το ηχοσύστημα…
Η σύνδεση έγινε, ο πομπός άναψε, το ηχοσύστημα έπαιζε μουσική… ΤΕΛΕΙΑ!!
Χμμ, ναι, αλλά πως θα ξέρουν πως τους ακούν κι έξω;
Βάλανε μια κασέτα να παίζει, πήρανε ένα τραντζιστοράκι, βγήκανε από το στούντιο και αρχίσανε να περπατάνε στα σοκάκια του Λαυρίου. Όπου κι αν πήγαν στα πλαίσια της πόλης, είχαν σήμα! Όποιος ήθελε θα μπορούσε να τους ακούσει. Η χαρά τους ήταν απερίγραπτη!
Ραδιοπειρατές εκείνη την εποχή στην πόλη δεν υπήρχαν πολλοί, δυο τρεις να ήταν, όμως η μουσική που έπαιζαν ήταν κυρίως Ελληνικά και ειδικότερα αυτό που έμεινε στην ιστορία, ως.. σκυλάδικα..
Οι δυο φίλοι όμως άκουγαν άλλη μουσική, εκείνη τη μουσική που οι νέοι άνθρωποι για να την ακούσουν θα έπρεπε να πάνε είτε σε κάποιο μπαράκι είτε να έχουν πολύ μεγάλη δισκοθήκη. Έτσι, κάθε μέρα πλέον, από τις 5 το απόγευμα και μέχρι όσο πάει (περίπου 12 με 1 το βράδυ για τις καθημερινές και μέχρι το πρωί το Σάββατο) η εκπομπή από τους 103,7 στα fm ήταν μια πραγματικότητα. Έπρεπε όμως να υπάρχει και μια επικοινωνία άλλου τύπου με τον κόσμο. Χρειαζόντουσαν ένα τηλέφωνο, πράγμα πολύ επικίνδυνο για εκείνες τις εποχές μιας και ο σταθμός ήταν χωρίς άδεια, άρα παράνομος και το τηλέφωνο θα ήταν ένας απλός καταδότης.
Στην αρχή μάζευαν αφιερώσεις από τα παιδιά στο σχολείο το πρωί και το απόγευμα-βραδάκι τις εκφωνούσαν στον αέρα με το ανάλογο κατά παραγγελία τραγούδι! Κάθε μέρα οι αφιερώσεις αυξανόντουσαν γεωμετρικά. Κάθε μέρα τα παιδιά από το σχολείο έδιναν όλο και περισσότερες αφιερώσεις, ερχόντουσαν όλο και περισσότερα παιδιά.. Ήταν μεγάλη η ανάγκη να υπάρξει ένα τηλέφωνο.. Και βρέθηκαν στην αρχή δυο παιδιά που έδωσαν τα τηλέφωνα των σπιτιών τους!! Και από εκεί άρχισε η απογείωση!
Ανά μία ώρα μαζεύαν τις αφιερώσεις από τα σπίτια των παιδιών και τις εκφωνούσαν! Σιγά-σιγά έδιναν κι άλλα παιδιά το τηλέφωνο του σπιτιού τους! Έφτασε η εκπομπή να έχει 6 τηλεφωνικές γραμμές και καμιά απ’ αυτές μέσα στο στούντιο!!
Μπιλιαρδάδικα, καφετέριες, φαστ-φουντ, μετά τις 5 το απόγευμα καλούπωναν την βελόνα του ραδιοφώνου τους στους 104,7 για ν’ ακούσουν την εκπομπή! Ήταν μια απίστευτη εξέλιξη όχι μόνο για τα δεδομένα του Λαυρίου αλλά και γενικότερα! (Φήμες λένε πως ερχόντουσαν ζευγαράκια από την ευρύτερη περιοχή των μεσογείων και άκουγαν την εκπομπή μέσα από τα αυτοκίνητα τους!).
Στην αρχή σε ακούν λίγοι, μετά περισσότεροι και στο τέλος σχεδόν όλοι!
Στην αρχή η αστυνομία σε αγνοεί μετά σε προσέχει και στο τέλος σε κυνηγάει!!
Ήταν κάτι το συγκλονιστικό για εκείνη την εποχή! Νέοι άνθρωποι ερχόντουσαν στο στούντιο να κάνουν μαζί τους εκπομπή, διάφορα καταστήματα κερνούσαν τα παιδιά που ήταν στο στούντιο και η αστυνομία τους κυνηγούσε όλους μαζί!
Πόσες και πόσες φορές δεν ξήλωναν την κεραία απ’ την ταράτσα ώστε να μην είναι ορατή και να μην τους πιάσει το ραδιογωνιόμετρο.
Πόσες και πόσες φορές δεν έφευγαν τα παιδιά αλλά και οι καλεσμένοι τους σαν τους λαγούς από το στούντιο διότι ήξεραν (φήμες λένε πως είχαν φίλους και ακροατές στην αστυνομία τα παιδιά που είχαν το σταθμό) πως θα έρθουν οι αστυνομικοί για να τους πιάσουν… Και όταν έπιαναν τα παιδιά που είχαν το τηλέφωνο, εκείνα έλεγαν πως δεν τους ήξεραν τους ραδιοπειρατές και πως απλά έδιναν το τηλέφωνο τους για να έχουν παρέα τις φωνές των ακροατών που ήθελαν να κάνουν αφιερώσεις.
Κάτι έπρεπε να γίνει λοιπόν..
Αποφάσισαν να μεταφέρνουν το σταθμό! Ανά εβδομάδα λοιπόν ο σταθμός πήγαινε και σε άλλο σπίτι! Παιδιά που πρόσφεραν το χώρο τους ώστε να γίνει η εκπομπή με ασφάλεια. Σήμερα στον Γιάννη, την άλλη εβδομάδα στον Πάνο, μετά στον Χρήστο, μετά στον Ζαχαρία, μετά στον Δημήτρη… Κάθε εβδομάδα και αλλού! Ο Πρώτος κινητός σταθμός στην Ελλάδα! Η ιστορία κράτησε περίπου ενάμιση χρόνο… Κάπου κουράστηκαν και αποφάσισαν να κλείσουν τη συχνότητα..
Το 1994 ο Δήμος Λαυρίου αποφάσισε να φτιάξει δημοτικό ραδιόφωνο. Κάλεσε λοιπόν όσους ήθελαν να κάνουν αφιλοκερδώς εκπομπές έως ότου αποφασίσουν για το πως θα οργανωθεί και θα λειτουργήσει εν τέλει ο σταθμός. Τα δύο παιδιά μαζί με ακόμη ένα φίλο τους συμμετείχαν σε αυτή την προσπάθεια.
Οι μνήμες ξύπνησαν και ο κόσμος αγκάλιασε πάλι εκείνη την εκπομπή.
Έκαναν κι άλλα παιδιά εκπομπές τότε, όμως αφού τελείωναν την εκπομπή τους, περίμεναν στην αίθουσα του σταθμού για να ακούσουν live και από κοντά την εκπομπή των παλιών ραδιοπειρατών… Μάλιστα πολύς κόσμος περίμενε να ακούσει εκείνη την εκπομπή ακόμη κι όταν δεν ήταν σίγουρο πως θα παίξει! Υπάρχει μάλιστα και μια τρομερή ιστορία που αποδεικνύει το παραπάνω γεγονός αλλά δεν είναι της παρούσης…
Όμως ακόμη και σήμερα οι περισσότεροι εκείνης της εποχής γνωρίζουν πως κάποτε στο Λαύριο υπήρχε ένας ραδιοφωνικός σταθμός που άρεσε σχεδόν σε όλους. Και οι ραδιοπειρατές που έκαναν όλα αυτά τα πράγματα, ξεκινούσαν την εκπομπή τους πάντα με το οργανικό τραγούδι των mamas boys “last thing at night” λέγοντας: “Καλησπέρα! Είμαστε οι… ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΟΙ”.
Loading ...