Σε ένα μεγάλο κομμάτι του βόρειου ημισφαιρίου υπάρχουν ανακατατάξεις οι οποίες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα μας επηρεάσουν.
Η χώρα μας έχει μπει εκ των πραγμάτων σε ένα παιχνίδι αγωγών το οποίο απαιτεί στρατηγικό σχεδιασμό, ικανότητα να κρατούνται ισορροπίες ένθεν κακείθεν καθώς και άλλα χαρακτηριστικά.
Ας δούμε όμως ποιά είναι η τρέχουσα κατάσταση σε περιοχές άμεσου ή έμμεσου ενδιαφέροντός μας…
Μόλις πρόσφατα ανακοινώθηκε η επίτευξη συμφωνίας μεταξύ Ρωσίας – Κίνας για αγωγό φυσικού αερίου. Η αξία της συμφωνίας ανέρχεται στα $400 δις και αφορά σε 38 δις κυβικά μέτρα το χρόνο για διάστημα 30 ετών! Όπως γίνεται εμφανές, αυτή η συμφωνία όπως και η επόμενη, που θα δούμε αμέσως μετά, δηλώνουν με εμφατικό τρόπο ότι για τη Ρωσία το ενεργειακό κέντρο μετατοπίζεται από την Ευρώπη στην Ασία. Για την Ευρώπη αυτό σημαίνει ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα, το 2018 θα ξεκινήσει η παράδοση του φυσικού αερίου στην Κίνα, θα πρέπει πάση θυσία να έχει βρει εναλλακτικούς προμηθευτές αν και αυτό θα σημάνει μια σημαντική αύξηση του κόστους… Εκτός και αν… Εκτός και αν η ΕΕ εκμεταλλευτεί τους υδρογονάνθρακες της ΝΑ Μεσογείου…
Η Ρωσία όμως δεν έμεινε σε αυτή την καθομολογουμένως εξαιρετικά σημαντική συμφωνία! Σχεδιάζει μαζί με την Ινδία ένα ακόμα αγωγό αξίας $30 δις μέσω της κινέζικης επαρχίας Xinjiang . Αν ευοδωθεί κι αυτό το σχέδιο, κάπου στο 2022 και με τρομακτικό κόστος, τότε η πολιτική της Ρωσίας θα έχει πετύχει και θα απεξαρτηθεί από τις όποιες οικονομικές πιέσεις θα μπορούσαν να της ασκήσουν ποτέ τα ευρωπαϊκά κράτη… Φυσικά θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν θα είναι όλα ρόδινα καθώς η επαρχία Xinjiang κατοικείται από Ουιγούρους τους οποίους η Τουρκία προσπαθεί να προσεταιριστεί, είναι τουρκογενής εθνική ομάδα, και κατά καιρούς έχουν προκαλέσει προβλήματα στην Κίνα…
Με αυτές τις δύο κινήσεις η Ρωσία καταφέρνει να έχει μία σταθερή ροή συναλλάγματος συνεχώς για μεγάλο χρονικό διάστημα οπότε οι όποιες κυρώσεις μπορεί μελλοντικά να της επιβληθούν, από την ΕΕ ή τις ΗΠΑ, δεν θα έχουν σοβαρό αντίκτυπο στην οικονομία της. Όπως κάποιος μπορεί να δει σε χάρτες ο δεύτερος αγωγός παρακάμπτει περιοχές ελεγχόμενες από το ΝΑΤΟ με αποτέλεσμα η ως τώρα στρατηγική εγκλωβισμού της Ρωσίας να μην αποδίδει τα αναμενόμενα… Επιπλέον αυτά τα δύο project συμβάλλουν στη σύσφιξη των σχέσεων των τριών χωρών…
Στην Ευρώπη από την άλλη πλευρά τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα! Η κρίση στην Ουκρανία κατέδειξε με σαφήνεια ότι η πολιτική ελίτ που ηγείται της ηπείρου ακροβατεί μεταξύ της επιθυμίας για κυρώσεις στη Ρωσία για την επέμβαση στην Κριμαία αλλά ταυτόχρονα αναλογίζεται ότι ο σημαντικότερος τροφοδότης της σε σχέση με την ενέργεια δεν είναι άλλος από αυτόν που θέλει να τιμωρήσει… Και τι πιο φυσικό για τους ηγέτες της ΕΕ από το να κρατήσουν μια ερμαφρόδιτη στάση με λεκτικούς λεονταρισμούς αλλά όταν φτάνουμε στο δια ταύτα… business as usual… Πρέπει σε αυτό το σημείο να σημειωθεί ότι ο σχεδιασμός του South Stream προχωράει κανονικά αν και μετ’ εμποδίων. Η εξέλιξη της Κριμαίας βοηθάει στην υλοποίησή του καθώς πλέον ο αγωγός μπορεί να περάσει αποκλειστικά από ρωσική ΑΟΖ…
Η λύση για την ΕΕ βρίσκεται στην ΝΑ Μεσόγειο και στα κοιτάσματα του Ισραήλ, της Κύπρου και φυσικά της Ελλάδας. Μόνο που τα πράγματα περιπλέκονται… Αν η Ευρώπη επωφεληθεί των κοιτασμάτων της ΝΑ Μεσογείου θα ωφεληθεί τα μέγιστα η Γερμανία και θα επιτύχει κάτι που ποτέ δεν είχε κατά το παρελθόν… Ενεργειακή επάρκεια! Ενεργειακή επάρκεια και μάλιστα σε ένα ευρωπαϊκό νότο ο οποίος ουσιαστικά ελέγχεται από αυτούς σχεδόν ολοκληρωτικά! Αυτό είναι βέβαιο ότι δεν συμφέρει τις ΗΠΑ και την παρούσα στιγμή ούτε τη Ρωσία!
Νοτιότερα υπάρχει κι ένα ακόμη δυνητικό πρόβλημα! Η Τουρκία. Πάει καιρός που έχει αποφασίσει ότι πρέπει να καταστεί περιφερειακή δύναμη και όλες της οι ενέργειες στρέφονται προς αυτό το σκοπό. Υπάρχουν μερικά όμως προβλήματα που καθιστούν αυτό τον στόχο δύσκολο… Η χώρα έχει μετατραπεί σε καθαρά ισλαμικό κράτος, βλέποντας τα τεκταινόμενα στην περιοχή στρέφεται όλο και περισσότερο στον εθνικισμό καθώς στο υπογάστριό της βλέπει να δημιουργείται σε εύλογο χρονικό διάστημα ένα κουρδικό κράτος το οποίο εκλαμβάνει ως απειλή. Εδώ να σημειωθεί ότι δεν είναι καθόλου τυχαίες οι προσπάθειες που καταβάλλει το τουρκικό κράτος να έρθει σε μια επικοινωνία ή ακόμα καλύτερα συνεργασία με τον Μπαρζανί. Βέβαια τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο εν λόγω δεν είναι αμελητέα σε σχέση με τους κουρδικούς πληθυσμούς των άλλων κρατών εξαιτίας αυτής της προσέγγισης…
Δεν μένει όμως στις επαφές με Μπαρζανί. Με μεθοδικότητα προσπαθεί να πείσει τη διεθνή κοινότητα ότι είναι ο ιδανικός ενεργειακός κόμβος και μέσω υπαρχόντων ή και σχεδιαζομένων αγωγών πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση. Το πρόβλημα της όμως είναι ότι η επιθυμία της να καταστεί περιφερειακή δύναμη δυσκολεύει αφόρητα το Ισραήλ κατά κύριο λόγο και φυσικά και τις ΗΠΑ. Για τη Ρωσία ισχύουν τα ίδια. Το κοινό και των τριών σε σχέση με την Τουρκία είναι ότι γενικώς δεν τη θεωρούν ως χώρα που μπορούν να εμπιστευτούν… Τα λόμπι φυσικά προσπαθούν αλλά…
Αναφορικά με το τι επιλογές έχει η Ελλάδα θα υπάρξει επόμενο άρθρο στο οποίο θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τις επιλογές του Ισραήλ και της Κύπρου έχοντας ως δεδομένα τα παραπάνω.
Loading ...